بررسي همه‌گيرشناسي تروماي صنعتي دست در استان گيلان

Epidemiological Survey of Industrial Hand Trauma in the Guilan Province

چكيده مقدمه: دست و انگشتان در انسان‌ها نقش عمده‌اي در زندگي حرفه‌اي و شغليشان دارد، آسيب‌هاي دست شايع‌ترين آسيب‌هاي بدن ناشي از شغل است. شناخت اپيدميولوژي تروماهاي شغلي مي‌تواند منجر به پيشگيري و كاهش آسيب‌هاي صنعتي دست با توجه به شرايط بومي منطقه گردد. هدف: بررسي همه‌گيرشناسي تروماي صنعتي دست در استان گيلان مواد و روش‌ها: اين مطالعه به روش توصيفي– مقطعي بر تمامي بيماران مراجعه‌كننده با آسيب‌هاي شغلي دست كه از دي ماه 1389 تا دي ماه 1390 به بيمارستان پورسيناي رشت مراجعه كرده بودند، صورت پذيرفت. در ابتدا براي تمامي بيماران پرسشنامه محقق ساخته (پايا و روا شده) به وسيله تيم تحقيقاتي شامل دانشجويان پزشكي مقطع كارورزي، تكميل شد. در مرحله دوم تشخيص دقيق ضايعات به وسيله پزشكان متخصص طب اورژانس و ارتوپدي انجام شد. نتايج: 200 بيمار دچار تروماي شغلي دست وارد مطالعه ما شدند، از بين حوادث منتج به تروماي شغلي دست بيشترين به كار كشاورزي با 48 مورد (24 ?) و كمترين با 12 مورد (6 ?) به‌كار در معدن مربوط مي‌شد. ميزان آشنايي كارگران با ابزار صنعتي عمدتا متوسط و كم بود. 117 نفر (5/58 ?) از وسايل ايمني استفاده كرده بودند و انگشتان دست با 9/64 ? از مجموع آسيب ديدگي‌ها (142 مورد) بيشترين محل آسيب ديده تشخيص داده شد. ميان سابقه‌كار و استفاده از وسايل ايمني ارتباط آماري معني‌داري مشاهده شد (0001/0(P=. همچنين ميان سابقه‌كار با كاهش عوارض قطع دست ارتباط آماري معني‌داري وجود داشت (007/0(P=. نتيجه‌گيري: با توجه به شيوع آسيب‌هاي صنعتي ناشي از كشاورزي در استان گيلان، آموزش‌هاي لازم با توجه به مكانيزه شدن كشاورزي، رعايت نكات ايمني لازم و فراهم نمودن شرايط درماني فوري براي حادثه ديدگان ضروري به نظر مي‌رسد.

Abstract Introduction: Hand movements in humans plays a major role in the life of a professional career .Hand injuries are the most common job-related injuries. Understanding the epidemiology of occupational trauma can lead to the prevention and reduction of industrial injuries, according to local conditions. Objective: Epidemiology of trauma industry in Gilan Materials and Methods: This study is a descriptive- cross sectional one performed in 2011 on all patients brought to the Poursina hospital emergency ward with job-related injuries. For all of the patients, questionnaire was completed (valid and reliable) by interns. In the second step, an accurate diagnosis of lesions was performed by orthopedic and emergency medicine specialists. Results: Totally, 200 patients with occupational hand injuries were enrolled in the study. Highest rate of occupational accidents were resulting from agricultural, with 48 cases (24%) and the lowest with 12 cases (6%) working in the mine. Workers’ knowledge about the tools of industrial, was mostly average or low. According to the questionnaire, 117 patients (58,5%) were using the safety devices and 83 patients (41,5%) were not. Fingers with 64.9% of the total injuries (142 cases) was the most affected site. A significant correlation was observed between experience and the use of safety devices(P= 0.0001). Also, the experience was correlated with reduced amputation rate (P=0.007). Conclusion: Given the incidence of industrial injuries resulting from agricultural activities in the province, training for the more mechanized farming in compliance with safety requirements and providing immediate supportive treatment for the respective patients seem essential.