نگرشي بر تفسير و روش آن در عصر صحابه

An approach on commentary on the Qur’an and its methodology in Sahabi’s Era

تفسير علمي است كه از ديرباز مورد توجه مسلمانان بوده است، اما اينكه از چه زماني به صورت يك علم مدون درآمده، مورد تشكيك و بحث است. با اين حال تفسير در عصر صحابه، از آن جهت كه از آيات قرآن، سنت نبوي، اسباب نزول و دانش ادبي بهره مي‌برده‌اند، ارزشمند و معتبر است. همچنين همنشيني عده‌اي از صحابه با پيامبر اكرم(ص) و فراگيري حقايق قرآني، اهميت بررسي تفسير و روش تفسيري هر يك از آنها را در اين دوره بيشتر مي‌كند. مفسران معروف دوره صحابه كه جز طبقه اول مفسران محسوب مي‌شوند، شش تن مي‌باشند كه عبارتند از: امام علي(ع)، ابن مسعود، ابي بن كعب، ابن عباس، زيد بن ثابت و جابر بن عبدالله انصاري كه در ميان آنان مرجعيت علي(ع) آشكار است. در اين مجال نگارنده، پس از بررسي معاني و مفاهيم تفسير و صحابه، روش تفسيري در عصر صحابه را مورد توجه قرار مي‌دهد و سعي بر آن دارد تا مطالب فوق را به چالش بكشد و در عين حال از نقلهاي تكراري پرهيز نمايد.

Commentary on the Qur’an is a science that from old days was the center of interest of Muslims, but there is a doubt that from when this subject signify as a science. Although in Sahabeh’s Era this issue was valuable and valid because they enjoy the fruits of the verses of Holy Qur’an and the Sunnah. For the reason that a number of Sahabeh who were companion with Prophet Mohammad (ph) and learning Qur’an’s truths from him, so examining their interpretations and their methods is important. There are 6 famous interpreters of Sahabeh’s Era who signify as a first level interpreters of Qur’ans and includes: Imam Ali (ph), Ebn Masood, Abi Ebn Ka’ab, Ebn Abbas, Zeid Ebn Sabet and Jaber Ebn Abdullah Al Ansari. In this article the writer after examining concepts and meanings of Sahabeh’s interpretation of Qur’an, focus on methods of them in the Sahabeh’s Era and tries to challenges the said issues and avoids from repetitions.