محدوديت ذاتيِ عقل در شناخت خدا؛ گونه ها و علت ها

القصور الذاتي للعقل في معرفه الله، انواعه و علله

عقل، در جايگاه مهم ترين منبع معرفتيِ انسان، در حوزه خداشناسي محدوديت هايي دارد. متون ديني اين محدوديت‌ها را در شناخت ذات، صفات و نيز برخي افعال (مخلوقات) به صراحت گزارش مي كنند و علاوه بر گزارش، چراييِ اين محدوديت را نيز بيان مي كنند. روايات در بيان چراييِ محدوديت هاي عقل در حوزه هاي گوناگون خداشناسي، شيوه هاي دست‌يابي عقل به معرفت را تحليل كرده اند و اين روش ها را كه «احاطه، ضبط، تقسيم، تقدير و تصور» هستند در شناخت ذات، صفات و برخي افعال الهي ناكارآمد مي دانند، زيرا معرفتي كه با اين شيوه ها قابل اصطياد است، معرفتي است كه در محدوده اي بگنجد و چون ذات و صفات الهي هيچ نهايتي ندارد و بسيط است، پس به ادراك عقل درنمي آيد.

As the most important human knowledge source, reason is suffering some limitations in the theology realm. The religious texts explicitly show these limitations in knowing Gods Nature, attributes as well as some actions (creatures) and furthermore explains the causes for these limitations. In explaining the causes for the reasonʹs limitations in various aspects of theology, the hadiths analyzed the ways of reason for attaining knowledge, that are encompass, record, division, measuring and imagination, and regarded them as inefficient; because the knowledge gained in these ways would be limited and the Divine Nature and attributes are absolutely infinite and cannot be comprehended by reason.