بررسي تجربي نظريه برابري قدرت خريد در ايران با لحاظ شكست ساختاري

Empirical Analysis of Purchasing Power Parity in Iran with Structural Break

هدف اصلي اين مطالعه، بررسي تجربي نظريه برابري قدرت خريد در ايران در دوره 1339-1391 است. به اين منظور از آزمونهاي ريشه واحد زيوت اندروز و لي استرازيكيچ كه در آنها امكان لحاظ شكست ساختاري وجود دارد، استفاده شده است. براساس نتايج بهدستآمده، فرضيه ريشه واحد براي متغير نرخ حقيقي ارز با استفاده از آزمون ريشه واحد زيوت اندروز و لي استرازيكيچ فرضيه صفر آزمون، مبني بر وجود ريشه واحد رد نشد و نميتوان نتيجه گرفت كه نرخ حقيقي ارز پايا است. عدم پايايي نرخ حقيقي ارز نيز بهمعناي رد فرضيه برقراري نظريه برابري قدرت خريد در ايران است. در ادامه براي اطمينان از نتايج آزمونهاي ريشه واحد از آزمون همانباشتگي سيكنن لوتكيپول و روش حداقل مربعات معمولي پويا استفاده شده است. اين رويكرد نيز نتايج آزمونهاي ريشه واحد را تاييد كرده و نشان ميدهد نظريه برابري قدرت خريد در ايران برقرار نيست.

The purpose of this study is to empirically investigate the theory of Purchasing Power Parity for Iran during 1339-1391. In order to do this, Zivot-Andrews and Lee Strazicich unit root tests, which take the possibility of structural breaks into consideration, have been used. According to the results, the null hypothesis of Zivot-Andrews and Lee Strazicich unit root tests for real exchange rate, i.e. there exists unit root, could not be rejected, and thus, it cannot be concluded that real exchange rate is stationary. The non-stationarity of real exchange rate in turn means that the hypothesis of existence of Purchasing Power Parity in Iran is rejected. To ensure that these findings are valid, Saikkonen Lutkepohl and Dynamic OLS co-integration tests were also applied. These tests confirm the results of pervious unit root test as well, and show that the Purchasing Power Parity theory is not workable for Iran over the period in question.