بررسي ارتباط ثبات مركزي با عملكرد اندام تحتاني در زنان ورزشكار

زمينه و هدف: ثبات مركزي(core stability)، قابليت مجموعه كمري- لگني- راني براي جلوگيري از بي ثباتي ستون فقرات و بازگشت به حالت تعادل پس از اعمال يك اغتشاش است. گزارش داده شده است كه عضلات ناحيه مركزي، قبل از انجام حركات در اندام ها فعال مي شوند. ثبات مركزي، محوري براي عملكرد بيومكانيكي موثر اندام هاست كه از طريق افزايش توليد نيرو و كاهش بار هاي مفصلي در تمامي انواع فعاليتها، از دويدن تا پرتاب كردن عمل مي كند. هدف اين مطالعه، بررسي ارتباط بين ثبات مركزي و عملكرد اندام تحتاني در زنان ورزشكار بود. روش بررسي: 30 داوطلب زن ورزشكار، با ميانگين (انحراف معيار) سني (8/3) 23 سال در اين مطالعه شركت كردند. از دو مجموعه تست براي ارزيابي ثبات مركزي و عملكرد اندام تحتاني استفاده شد . يافته­ها: نتايج اين مطالعه نشان داد كه قدرت ايزومتريك عضلات ابداكتور ران با دويدن جهشي در راه پله با جهش6 متري و با حركت تعادلي ستاره اي در جهت اكستانسيون به ترتيب با 438/0-r=، ، 367/0-r= و 515 /0 r= ارتباط معنا دار داشت. همچنين تحمل عضلات لاترال فلكسور تنه با دويدن رفت وبرگشتي با 367/0 r=، پايين آوردن همزمان دو اندام تحتاني با پرش عمودي با 42/0 r= و تحمل عضلات اكستانسور تنه با پرش عمودي 404/-0 r= ارتباط معنا دارداشت. در موارد ديگر، بين تست هاي ثبات مركزي و تست هاي عملكرد اندام تحتاني ارتباط معني دار وجود نداشت (05/0 p> ). نتيجه گيري: با وجود ارتباط ضعيف تا متوسط كه در اين مطالعه به دست آمد مي توان اظهار كرد كه با اينگونه تست هاي ثبات مركزي نمي توان عملكرد اندام تحتاني را پيش بيني كرد. لذا به نظر مي رسد ارزيابي ثبات مركزي بايد بصورت ديناميك بوده وشامل مواردي باشد كه مناسب براي جامعه ورزشكاران است .