رابطه بين سلامت سازماني دانشگاه‌هاي غرب كشور با سلامت رواني كاركنان آن‌ها

اين پژوهش با هدف بررسی رابطه بين سلامت عمومی و سلامت سازمانی كاركنان رسمی دانشگاه‌های غرب كشور(دانشگاه بوعلی سينا همدان، دانشگاه كردستان، دانشگاه رازی كرمانشاه و دانشگاه ملاير)انجام شد. جامعه آماری اين پژوهش را 1334 نفر از كاركنان(908 نفر مرد و426 نفر زن) تشكيل دادند كه از اين تعداد با استفاده از روش نمونه‌گيری تصادفی طبقه‌ای- نسبتی تعداد727 نفر(491 نفر مرد و236نفر زن) انتخاب شدند. برای جمع‌آوری اطلاعات از دو پرسشنامه استاندارد سلامت سازمانی و پرسشنامه سلامت عمومی استفاده شد. برای تجزيه و تحليل داده‌های پژوهش از روش‌های آمار توصيفی و نيز از ضريب همبستگی پيرسون، آزمونt برای گروه‌های مستقل و تحليل رگرسيون استفاده شد. نتايج نشان داد ابعاد هفت‌گانه سلامت سازمانی از ديدگاه كاركنان دانشگاه‌های غرب كشور بالاتر از سطح متوسط است، ولی كاركنان از نظر سلامت عمومی در وضعيت مرزی قرار دارند. همچنين بين سلامت عمومی و سلامت سازمانی كاركنان ارتباطی وجود ندارد. ساير نتايج پژوهش نيز نشان داد بين ميزان سلامت عمومی كاركنان در ابعاد چهارگانه به لحاظ جنسيّت تفاوت معناداری وجود دارد و ميزان سلامت روانی مردان بهتر از زنان است، اما از نظر سنوات خدمت و ميزان تحصيلات تفاوت معنادار وجود ندارد، لذا می‌توان گفت ميزان سلامت روانی كاركنان با سنوات خدمتی متفاوت، يكسان است. همچنين ميزان سلامت روانی در ميان كاركنان با توجه به سطوح تحصيلات آن‌ها نيز يكسان است و در نهايت اينكه متغيرهای نفوذ مدير، ساخت‌دهی، پشتيبانی منابع، روحيه و تأكيد علمی با اطمينان 95/0 می‌توانند تغييرات مربوط به سلامت عمومی را پيش‌بينی كنند، ولی متغيرهای يگانگی نهادی و ملاحظه‌گری ارتباط معناداری با سلامت عمومی نداشتند.