مروري بر روش هاي تناظريابي در ردياب هاي ستاره اي

چالش اصلي در سنجنده هاي ستاره اي، معمولا در حالتي است كه هيچ اطلاعاتي از وضعيت سنجنده وجود ندارد و الگوريتم هاي مورد استفاده در اين حالت، بايد نسبت به ستاره هاي اشتباه موجود در تصاوير پايدار باشد و بتوانند با سرعت نسبتا بالا و دقت كافي، وضعيت اوليه ي سكوي فضايي يا هوايي را تخمين بزنند. الگوريتم هاي پردازشي در اين حالت شامل سه قسمت اصلي است: تعيين مركز ستاره ها در تصوير اخذ شده، تشخيص الگو و شناسايي ستاره ها و تعيين وضعيت سكو. هدف اصلي اين گزارش، شرح الگوهاي ستاره اي متفاوتي است كه در قسمت تناظريابي و شناسايي ستاره ها به كار گرفته مي شوند. بدين منظور براي ستاره هاي مشاهده شده در ميدان ديد، موقعيت ها در سيستم مختصات تصوير محاسبه مي شود و از روي اين مختصات، الگوي ستاره ها بدست مي آيد. سپس يك كاتالوگ ستاره اي راهنما از يك پايگاه داده مرجع استخراج مي شود كه شامل الگو هاي ممكن بر اساس الگوريتم مورد استفاده است. اگر الگوي ستاره هاي موجود در تصوير با تنها يك الگو از ستاره هاي موجود در كاتالوگ ستاره اي راهنما متناظر شود، پروسه ي شناسايي پايان مي يابد. در اين گزارش با مروري بر روش هاي تناظريابي در يك ردياب ستاره اي، سه روش متداول براي تشخيص الگو به نام روش زاويه، روش مثلث مسطح و روش مثلث كروي از نظر حجم محاسباتي، تعداد ستاره هاي مورد نياز در ميدان ديد، كارايي روش، نرخ موفقيت و زمان موردنياز مقايسه شده اند. از بين اين سه روش، روش مثلث مسطح، داراي كارايي و موفقيت بيشتر نسبت به روش زاويه، و همچنين بدون پيچيدگي و حجم محاسباتي بالا نسبت به روش مثلث كروي است.