نمود نحوي روايت در مصيبت نامه عطار نيشابوري

The Syntactic Representation of Narrative in Attār’s Mosibatnāme

نگاه ساختارگرايي به متون ادبي، از منظرهاي متعددي صورت پذيرفته‌است. يكي از اين منظرها مطالعه روايي است. از ميان ساختارگرايان روايت شناس، تزوتان تودوروف يكي از كامل‌ترين الگوها را براي مطالعه متون روايي به دست مي دهد كه شامل سه نمود معنايي، كلامي و نحوي است. اين مقاله به بررسي نمود نحوي روايت در مصيبت نامه عطار، از ديدگاه تودوروف مي پردازد. در اين پژوهش، تنها روايت كلان مصيبت نامه مطالعه شده‌است. حاصل پژوهش آنكه مصيبت‌نامه را مي توان در يك پي رفت پايه و چهل‌ودو پي رفت فرعي مطالعه كرد كه از راه زنجيره سازي به يكديگر متصل و همگي در اپيزود سومِ (اپيزود گذارِ) پي رفت پايه درونه گيري شده اند. زنجيره سازي پي رفت ها، مراتب چهل گانه را از نظر روايي در طول يكديگر قرار داده و اين سفر چهل مرحله اي را در دل تحول بزرگ سالك به صورت درونه-گيري قرار داده‌است.

Structuralism, since its emergence, has adopted different perspectives for analyzing literary texts. One among them is narrative study which seems to be very interesting for scholars. Tzvetan Todorof, the Bulgarian critic, has developed a comprehensive framework for narrative analysis of literary texts which comprises semantic, syntactic and lexical aspects. This article focuses on the syntactic aspect of narrative in Att?r’s Mosibatn?me. The results show that the macro-narrative of Mosibatn?me is made up of one major sequence and forty two minor sequences. The two series of sequences are connected to each other through chaining, and all of them are embedded in the third episode of the major sequence. Chaining of the sequences orders the forty stages in a narrative line so that they will be embedded as a journey in the great evolution that the disciples go through.