مقايسه نتايج كوتاه مدت جااندازي در بخش بدون بيهوشي با جااندازي در اتاق عمل زير بيهوشي عمومي در نوزادان مبتلا به گاستروشزيا

زمينه و اهداف: گاستروشزيا يك نقص مادرزادي جدار قدامي شكم است كه در سمت راست ناف ايجاد مي شود و احشاء شكمي از اين سوراخ خارج مي شوند. روش روتين براي ريداكشن، جا اندازي تحت بيهوشي عمومي مي باشد. اخيراً براي اجتناب از عوارض بيهوشي عمومي و انتوباسيون، ريداكشن در بخش توصيه شده است. مواد و روش ها: در اين مطالعه تمامي نوزادان مبتلا به گاستروشزيا كه توسط مراكز درماني دانشگاههاي علوم پزشكي تبريز، شهيد بهشتي، شيراز، مشهد و قزوين (طي هماهنگي كه قبلا با اين مراكز انجام شده است) در فاصله خرداد ماه 1389 تا خرداد ماه 1391 پذيرش شده اند و والدين آنها رضايت نامه كتبي امضا نموده اند، وارد مطالعه شدند. شرايط خروج از مطالعه نيز شامل نوزادان مبتلا به پريتونيت و آنوماليهاي ماژور و آترزي روده بود. سپس اين نوزادان تحت ريداكشن در بخش يا تحت بيهوشي قرار گرفتند. يافته ها: تعداد 18 نوزاد مبتلا به گاستروشزيا وارد مطالعه شدند كه از اين تعداد 8 مورد تحت ريداكشن در بخش و 10 مورد تحت ريداكشن بيهوشي قرار گرفتند. نتايج مطالعه حاضر نشان داد كه طول مدت بستري در بيمارستان، نياز به ونتيلاتور و طول مدت آن، طول مدت دريافت TPN، زمان شروع تغذيه كامل روده اي، نياز به پروسيجر جراحي بعدي و طول مدت بستري در NICU در بيماراني كه تحت ريداكشن زير بيهوشي قرار گرفتند بيشتر است هر چند از نظر آماري معني دار نمي باشد. ولي نياز به بيهوشي عمومي به طور معني داري در بيماراني كه تحت بيهوشي ريداكشن براي آنها انجام شده بود، بيشتر از گروه ريداكشن در بخش بود. نتيجه گيري: نتايج ريداكشن گاستروشزيا در بخش تا حدودي نسبت به ريداكشن تحت بيهوشي بهتر مي باشد و به نظر مي رسد روش ايمن و موثري جهت ريداكشن در نوزادان مبتلا به اين آنومالي مي باشد.