تاثير تمرينات پليومتريك و تركيبي بر پاسخ IGF-I و MGF در عضله پهن جانبي مردان غيرورزشكار

The Effect of Plyometric and Combined Training on IGF-1 and MGF Responses in Vastus Lateralis Muscle in Non-Athlete Men

عامل رشد شبه انسولين -1 در تكامل، رشد، بازسازي و حفظ بافت ها در عضله اسكلتي در يك روش اتوكرين / پاراكرين و آندوكرين نقش دارد. هدف از پژوهش حاضر، بررسي پاسخ عوامل رشدي به دو شيوه تمريني مختلف بود. در اين پژوهش 14 آزمودني مرد به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه تقسيم شدند. گروه اول (پليومتريك، 7 آزمودني، سن: 86/1±86/20 سال، قد: 23/4±29/179 سانتي متر، وزن: 24/6±57/74 كيلوگرم) تمرين پليومتريك و گروه دوم (تركيبي، 7 آزمودني، سن 72/1±43/31 سال، قد 42/6±71/181 سانتي متر، وزن: 47/8±14/76 كيلوگرم) تركيبي از تمرين مقاومتي و پليومتريك را 3 روز در هفته به مدت 8 هفته (4 هفته تمرين مقاومتي و 4 هفته تمرين پليومتريك) انجام دادند. نمونه هاي عضلاني از عضله پهن جانبي 3 روز قبل و 7 روز بعد از تمرين گرفته شد. براي تعيين توان از 3 آزمون بوسكو (5 و 60 ثانيه اي)، سارجنت و پرش جفت و براي سنجش چابكي و سرعت از آزمون هاي مانع شش ضلعي و دو سرعت 35 متر استفاده شد. براي تخمين ميزان بيان ژن عامل رشد شبه انسولين (1) (IGF-I) و عامل رشد مكانيكي (MGF) از روش Real – time RT PCR استفاده شد. براي تجزيه وتحليل داده ها از آزمون هاي T زوجي و T مستقل استفاده شد و سطح معناداري 05/0 در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد در آزمون هاي بوسكو، سارجنت، پرش جفت، مانع شش ضلعي و دو سرعت 35 متر گروه پليومتريك بهتر عمل كردند. بيان ژن در گروه اول كاهش غيرمعنادار (18/20 درصد – 29/0 P?) اما در گروه دوم به طور معنادراي افزايش يافت (24/159 درصد، 048/0 P?) و بيان ژن IGF-I در گروه اول افزايش معنادار (83/133 درصد، 04/0 P?) اما در گروه دوم به طور غيرمعناداري افزايش (06/24 درصد، 16/0 P?) يافت. به طور كلي مي توان نتيجه گرفت رونوشت هاي مختلف ژن IGF-I (IGF-IEa و MGF) در عضله اسكلتي انسان به طور متفاوتي به راهبردهاي مختلف اضافه بار مكانيكي و سوخت-وسازي پاسخ مي دهند.

Insulin – like growth factor – I (IGF-1) plays a role in the skeletal muscle in the development, growth, repair, and maintenance of the tissues in an autocrine / paracrine as well as endocrine fashion. The aim of the present study was to investigate the response of growth factors to two different training methods. 14 male volunteers were selected and divided randomly into two groups. Group A (plyometric, 7 subjects, age: 20.86±1.86 yr, height: 179.29±4.23 cm, weight: 74.56±6.24 kg) performed plyometric training and group B (combined, 7 subjects, age: 21.43±1.72 yr, height: 181.71±6.42 cm, weight: 76.14± 8.47 kg) performed a combination of resistance training and plyometric training 3 days per week for 8 weeks (4 weeks of resistance training and 4 weeks of plyometric training). Muscle biopsies were obtained from vastus lateralis muscle 3 days before and 7 days after the training. To evaluate muscle power, Bosco (5 and 60 sec.), Sargent jump and standing long jump tests and to evaluate agility and speed, hexagonal obstacle and 35m dash tests were used respectively. To estimate gene expression of insulin – like growth factor (IGF-1) and mechanical growth factor (MGF), real time RT – PCR was performed. Paired and independent t tests were used to analyze the data at (P? 0.05). The results showed that in Bosco, Sargent jump, standing long jump, hexagonal obstacle and 35m dash tests, plyometric group had better results than group B. The MGF gene expression decreased insignificantly in group A (by 20.18%, P?0.29) and increased significantly in group B (by 159.24%, P?0.048). IGF-1 gene expression increased significantly in group A (by 133.83%, P?0.04) and increased insignificantly in group B (by 24.06%, P?0.16). It can be concluded that different IGF-1 transcripts (IGF-IEa and MGF) differently respond to various mechanical and metabolic overload strategies in human skeletal muscle.