درآمدي بر روش‌شناسي كاربست نظريه‌هاي علوم اجتماعي در سياست‌گذاري فرهنگي با مروري بر اصول و مباني انديشه صدرايي

An introduction to the methodology of applying social science theories in the cultural policy-making with an overview of principles and foundations of MollaSadra’s Thought

ميان نظريه و روش، يك بار در مقام توليد نظريه و بار ديگر در مقام كاربست آن، دو نقطه تماس متصور است. در مقام كاربست نظريه، يعني شناخت و چاره‌جويي براي مسايل فرهنگي و اجتماعي جوامع (كه تحت عنوان كارويژه سياست‌گذاري فرهنگي معنا مي‌يابد)، مراجعه به نظريه‌هاي علوم اجتماعي (به عنوان ظرفيت حوزه نظر) انكارناپذير است. ترجمه و تدريس اين نظريه‌ها در مراكز دانشگاهي كشور و به‌تبع آن كاربست آن‌ها در فرآيند مسيله‌شناسي، تصميم‌گيري و اجرا، از واقعيت‌هاي امروز جامعه ما نيز هست. امّا در اين رهگذر، مسيله اين است كه نظريه‌هاي علوم اجتماعي برون‌زا، غالباً براي حل مسايل جوامع مبدا عرضه شده‌اند كه با مسايل فرهنگي و اجتماعي جامعه ما ناهمگوني‌هاي (معرفتي و غيرمعرفتي) بسياري دارند. بنابراين شايسته است شيوه برخورد و مواجهه با اين نظريه‌ها، هوشمندانه باشد. مقاله حاضر، «شناخت چالش‌هاي مكاتب روشي موجود»، «اتكا به مباني معرفتي درون‌زا» و «لحاظ نيازها و زمينه‌هاي فرهنگي و اجتماعي دروني» را از الزامات اين هوشمندي دانسته و تلاش كرده تا با بازخواني اصول و مباني انديشه صدرايي، خطوط راهنمايي را براي استفاده ازاين‌گونه نظريه‌ها در عرصه سياست‌گذاري فرهنگي پيشنهاد نمايد.