تعامل زبان و معنا در سوانح احمد غزالي بر پايه نظريه ارتباطي ياكوبسن

Interaction of Language and Meaning in Ghazālīʹs Sawāneh; Based on Jakobsonʹs Communication Theory

  زبان تنها ابزار انسان برای بیان دقیق جهان تجربی او است. هر كس جهان را به گونه‌ای خاص در‌می‌یابد و آن را با زبانی ویژه گزارش می‌كند. با توجه به این اصل می‌پنداریم كه زبان در سوانح، بیانگر تجربیات منحصر به فرد احمد غزالی است. در این مقاله برای تعیین دقیق جایگاه پیام زیباشناختی متن سوانح، آن را با توجه به نظریه ارتباط یاكوبسن بررسی و تحلیل می‌كنیم تا نشان دهیم زبان در این كتاب، اگرچه برای ایجاد ارتباط به كار رفته است، در آن معنا و دریافت آن به تأخیر می‌افتد. از آن روی كه ابزارهای زیبایی‌شناختی زبان، در به تأخیر انداختن معنا و دریافت آن مؤثرند، در بررسی نقش ادبی متن به برجسته‌ترین ابزارهای تبدیل زبان به ادبیات، نظیر حكایت، تمثیل، تشبیه، استعاره و تشخیص به اختصار اشارت رفته است.

Language is the only means of depicting the sense world. Everyone understands the world in his/her own way and describes it with a special language. In the same fashion, the language used in Sawāneh, written by Ahmad Ghazālī, expresses the unique experiences of him. Based on the Jakobsonʹs communication theory, the present article tries to consider the aesthetic message of Sawāneh, and show that despite using language as a means for communication, the meaning expressed in the language and the understanding of it are delayed in the text. The meaning and understanding are delayed because the writer tries to employ aesthetic means of language. At the same time, for considering the literal content of the text we refer to anecdote, allegory, simile, personification and metaphor as the most important means used to change language to literature.