شيوه هاي گوناگون دلالت پردازي آفتاب در زبان مولانا

Sun as a Linguistic Sign in the Works of Rumī

  زبان عرفانی مولانا، زبانی ویژه و متمایز است كه بخش عمدة این تمایز ناشی از نشانه‌های زبانی وی است. دال‌هایی كه با شیوه دلالت خاص خود، آنها را به مدلول مورد نظر ارتباط می‌دهد، بیانگر اندیشه و تجربة عرفانی او است.  یكی از مهمترین و پركاربردترین نشانه‌ها در زبان مولانا واژة آفتاب است كه آن را به عنوان دالی برای مدلول‌های متفاوت و نیز برای ویژگی‌های مختلف یك مدلول به كار برده است. اگرچه آفتاب از نشانه‌های زبانی رایج در متون عرفانی است، شیوة كاربرد مولانا نشان می‌دهد كه وی این نشانه را تحت تأثیر تجربیات عرفانی خویش به كار می‌برد و به تقلید از شاعران پیش از خود نپرداخته است. به همین سبب این واژه حوزة دلالتی وسیعی را در بر می‌گیرد و مقاصد گوناگونی را به مخاطب القا می‌كند. در این پژوهش كوشش شده است شیوه كاربرد واژه آفتاب و چگونگی معنادهی این كلیدواژه در زبان مولوی و نیز ایجاد دلالت‌های گوناگون از طریق این واژه تبیین و با این روش تفسیر دقیق پاره‌ای از ابیات وی میسر گردد. 

The mystical language of Mulānā Jalāl-al Din Rumī is distinct and special. He utilizes linguistic signs, significants, significances and signifieds for expressing his mystical ideas. One of the most applied signs, in his poems, is sun. He relates it, as a significant, to different signifieds or different features of a signified. In mystical texts, sun is one of common linguistic signs, but Rumī uses it according his own mystical experiences and doesnʹt imitate his predecessors. So, sun, as a linguistic sign, includes a widespread field of significance and suggests different ideas to readers in different poems. The present article tries to show applications of the term of sun, its meaning and its various significances in the works of Mulānā Jalāl-al Din Rumī; in this way it is possible to have a better interpret of some of his poems.