نقش عوامل زمينه اي در كيفيت عملكرد خود مراقبتي بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 شهرستان خرم آباد

Underlying Factors Influencing Self-Care Quality in Type 2 Diabetic Patients in Khoram Abad City,Iran

زمينه و هدف: ديابت، شايع ترين بيماري ناشي از اختلال متابوليسم با عوارض دراز مدت است. اين بيماري در قلب مسايل رفتاري است و عوامل اجتماعي و روان شناختي نقش حياتي در مديريت آن دارند. در بيماري ديابت درمان و مديريت بيماري به طور عمده به اقدامات بيمار وابسته است و خود مراقبتي از مهم ترين عوامل براي تحت كنترل درآوردن بيماري است. اين پژوهش با هدف ارزيابي عوامل مرتبط با رفتار خودمراقبتي در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 انجام گرفته است. روش بررسي: اين پژوهش توصيفي- تحليلي بر روي 95 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 تحت نظر مركز ديابت شهرستان خرم آباد در سال 1392 انجام شد. ابزار گردآوري اطلاعات پرسشنامه اي شامل مشخصات شخصي و زمينه اي و مقياس خود مراقبتي بيماران ديابتي گلاسكو و توبرت بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-20 و آزمون هاي t مستقل و آناليز واريانس يك طرفه و ضريب همبستگي پيرسون مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: ميانگين نمره خود مراقبتي در بيماران با در نظر گرفتن كليه حيطه ها 7/11± 6/53 بود. كمترين ميانگين نمرات خود مراقبتي در حيطه كنترل قند خون و فعاليت فيزيكي و بيشترين نمرات در زمينه مراقبت از پا و رژيم غذايي بوده است. ميانگين نمرات خود مراقبتي بر اساس وضعيت تاهل، تحصيلات، درآمد و نوع درمان به طور معني داري متفاوت بود(05/0 P < ). نتيجه گيري: آموزش هاي جامع و كاربردي در مورد چگونگي انجام رفتارهاي خود مراقبتي با در نظرگرفتن خصوصيات و ويژگي هاي منحصر به فرد بيماران و نيازهاي واقعي آن ها بايد مورد توجه قرار گيرد.

Background and Objective: Diabetes is the most common metabolic disorder associated with long-term complications. social and psychological factors have a crucial role in its management . the treatment of Diabetes mainly depends on the patient and self-care is one of the most important factors in controlling this disease. This study aimed at evaluating the self-care related factors in type 2 diabetic patients. Material and Methods: This descriptive-analytical study was conducted on 95 patients with type 2 diabetes in Khorramabad city in 2013. The data collected by a demographic questionnaire and Glasgow and tobert Self-care scale was analyzed by spss 20 software using independent t-test, Pearson correlation and One Way ANOVA. Results: Considering all areas, the average self-care score was 53.6±11.7. The lowest score was in the areas of glycemic control, physical activity, and the highest one in diet and foot care. Based on marital status, education, income and type of treatment, The average self-care was significantly different (P < 0.05). Conclusion: In accordance with the real need unique characteristics of the patients, comprehensive and practical training related self- care behavior should be considered.