تحول وجودي انسان در قرآن و عهد جديد

Ontological transformation of human being in the Quran and the New Testament

از موضوعات مهم در اديان توحيدي، سعادت و كمال انسان است. اين سعادت در اسلام و مسيحيت، تحول كمالي انسان به‏سوي خداي متعال و نزديك شدن به اوست. حقيقت اين تحول از منظر قرآن كريم و عهد جديد، تحولي وجودي و حقيقي و البته تشكيكي و به بيان اين دو متن مقدس «حيات و تولد جديد»، «هجرت به جانب خداوند» و «نوراني شدن» است. اما به‌رغم اين اشتراكات، با توجه به تفاوت بنيادين الهيات و انسان‌شناسي اسلام و مسيحيتِ مبتني بر نوشته‌هاي پولس، اين موضوع در اين دو سنت نقاط افتراق نيز، دارد. در اسلام، همه بحث پيرامون نزديك شدن به خداي متعال است، اما در مسيحيت، مقصود از نزديك شدن، همانندي با مسيح، يكي شدن با خدا، حضور در خانواده الهي و فرزند خدا شدن است. در اسلام، قرب بيشتر مبتني بر ايمان و عمل صالح است، اما در مسيحيت، قرب، همچون ايمان، اعطايي است.

One of the important issues in the monotheistic religions is the felicity and perfection of man. This felicity in Islam and Christianity is the felicitous transformation of the person so that one becomes near to God or achieves proximity to Him. From the perspective of the Noble Qur’an and the New Testament, this is a real ontological transformation, although it is gradual. According to these two holy books it is a “new life and new birth”, “Migration to the Lord” and “illumination”. However, in spite of these common points, given the fundamental differences between Christian and Islamic theology and anthropology, especially those Christian teachings based on the writings of Paul, these two traditions also have points of difference. In Islam, the entire discussion centers on the approach to God. However, in Christianity, what is meant by proximity is union with Christ or God, presence in the family of God or becoming a child of God. In Islam, on the other hand, proximity is usually based on faith and good works, while in Christianity the emphasis is on the divine grace through which faith and proximity are given.