سنجش نابرابري فضايي در برخورداري از شاخص‌هاي آموزشي با استفاده از روش تاپسيس (مطالعه موردي: استان خوزستان)

برنامه ريزي منطقه اي با هدف توسعه و كاهش نابرابري منطقه‌اي، از موضوعات مهم در كشورهاي درحال‌توسعه محسوب مي‌شود. لازمه برنامه ريزي منطقه اي شناسايي جايگاه مناطق نسبت به يكديگر مي‌باشد. هدف اصلي اين پژوهش سنجش نابرابري فضايي شهرستان هاي استان خوزستان بر اساس شاخص‌هاي آموزشي به منظور دستيابي به ميزان و علل نابرابري هاي فضايي همراه با ارايه راهكارهايي براي كاهش عدم توسعه يافتگي نواحي مي‌باشد. جامعه آماري پژوهش 24 شهرستان استان خوزستان بر اساس آخرين تقسيمات سياسي-اداري است. با توجه به مولفه‌هاي مورد بررسي، رويكرد حاكم بر اين پژوهش توصيفي-كمي و تحليلي است كه در آن از 18 شاخص آموزشي در مقطع زماني 1390 استفاده شده است. يافته‌هاي پژوهش مبين آن است كه شهرستان‌هاي استان خوزستان به لحاظ برخورداري از نظر شاخص‌هاي آمورشي يكسان و برابر نيستند و تفاوت آشكار و محسوسي در ميزان برخورداري از امكانات و فضاهاي آموزشي در بين شهرستان‌ها وجود دارد به‌طوري كه شهرستان هويزه با 684/0 درصد از لحاظ برخورداري از شاخص‌هاي آموزشي نسبت به ديگر شهرستان هاي استان در رتبه نخست و شهرستان شوشتر با امتياز 229/0 درصد در رتبه آخر قرار دارد. تخصيص بهينه منابع آموزشي از پايين ترين نواحي سلسله مراتب توسعه و سپس ارايه در فرصت هاي برابر منابع به عنوان راهبرد هاي اساسي توسعه آموزشي توصيه مي شود.