بررسي تحليلي نظر علامه طباطبايي درباره قضا و قدر با رويكرد تفسيري ـ روايي ـ فلسفي

Analytic Studying of Allameh Tabatabai’s Idea about Destiny and Decree with Interpretive-Narrative-Philosophical Approach

علامه طباطبايي با وجود اينكه در مسيله قضاي الهي بر خلاف رويكرد فلسفي رايج، قضا را تنها منحصر به عالم مجردات ندانسته و آن را به عالم ماده نيز سرايت داده و گام جديدي در اين زمينه برداشته و ميان ديدگاه فلسفي رايج و ديدگاه قرآن و روايات، الفت و سازگاري بيشتري ايجاد نموده است، در وجودشناسي مسيله قدر از اين عموميت دست كشيده و مرتبه قدر را تنها به عالم ماده نسبت داده است. در اين مقاله تلاش شده است تا با رويكرد تفسيري، روايي و فلسفي، ديدگاه ايشان تحليل و بررسي شود. در پايان اين نتيجه به دست آمده است كه قدر نيز مانند قضا در همه مراتب هستي راه دارد و تفاوت ميان اين دو تنها به اعتبار عقلي بازمي‌گردد. همچنين در ضمن نتيجه‌گيري كلي به پيامدهاي نظر مختار اشاره شده است.

While Allameh Tabatabai contrary to the common philosophical approach has not confined the divine ordinance to immaterial world but he has spread it to the world of matter as well and he has gone a new further step from this perspective and has established a higher compatibility and affection between current philosophical point of view and the perspective of the Quran and Hadith, he has given up this generality in ontology of the issue of determination and attributed it only to the material world. In this article we have tried to study and analyze his view with an interpretative, narrative and philosophical approach. At the end, we reached to this conclusion that the decree as well as destiny happen in degrees of the existence and the difference between the two is only due to of rational consideration. At the end of the article, we have mentioned the consequences of the writer choice as well as the whole conclusion. Key words: Scientific decree, Scientific destiny, Objective decree, Objective destiny, Will, Providence, Material world, Immaterial world.