ارزيابي تاثير بافت خاك و فواصل انتقال بر ميزان انتشارپذيري ماده ردياب پايدار با استفاده از مدل هاي انتقال املاح

تعيين بهترين روش محاسبه مقدار انتشار پذيري، براي اطمينان از صحت داده هاي محاسبه شده بسيار حائز اهميت است. هدف از اين پژوهش، مطالعه تاثير فواصل انتقال بر ميزان انتشارپذيري ماده ردياب پايدار NaCl در خاك هاي با بافت متفاوت با استفاده از چند مدل متفاوت انتقال املاح شامل روش بريگهام، فريد ـ كامبرنوس و حل معادله جابه جايي ـ انتشار با كاربرد روش معكوس CXTFIT است. دو نوع ماسه (ماسه بادي و ماسه با بافت متوسط) با 4 نوع تركيب بافت متفاوت در 3 ستون خاك با طول هاي 25، 40 و 55 سانتي متر استفاده شد. ردياب پايدار NaCl با غلظت ثابت 47/3 ميلي زيمنس بر سانتي متر تحت رژيم جريان ماندگار يك بعدي از بالاي ستون خاك به داخل آن هدايت شد. نتايج به دست آمده نشان داد كه با افزايش فاصله انتقال در هر بافت خاك، مقدار انتشار پذيري افزايش مي يابد و همچنين مقادير ضريب انتشار پذيري (α) به دست آمده جدا از نوع روش محاسبه براي بافت هاي مركب بيشتر از بافت هاي همگن و دانه دانه اي است. همچنين با كم شدن طول نمونه مدل بريگهام و با افزايش طول نمونه مدل مبتني بر كد CXTFIT نتايج مطلوب تري را ارائه مي دهند. در تمام حالات، نتايج حاصل از مدل فريد ـ كامبرنوس تفاوت قابل ملاحظه اي با دو مدل ديگر داشت.