اثربخشي آموزش دونيمكره مغز بر خودپنداره و مهارت هاي اجتماعي دانش‌آموزان مبتلا به اختلال نارساخواني

The effect of the bilateral training on self-concept and social skills of students with dyslexia

هدف اين مطالعه بررسي اثربخشي آموزش دونيمكره مغز بر خودپنداره و مهارت هاي اجتماعي دانش-آموزان مبتلا به نارساخواني بود. اين پژوهش، آزمايشي و از نوع پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش را كليه دانش آموزان مبتلا به نارساخواني پسر سال چهارم و پنجم مقطع ابتدايي نسيم شهر استان تهران در سال تحصيلي 93-92 تشكيل دادند. نمونه پژوهش حاضر، شامل 20 دانش آموز مبتلا به نارساخواني بود كه از ميان مدارس ابتدايي نسيم شهر و با روش نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب و به روش تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (10 نفر براي هر گروه) گمارده شدند. براي جمع آوري داده ها از آزمون خواندن و تشخيص نارساخواني كرمي نوري و مرادي، پرسشنامه هاي خودپنداره براي كودكان پي يرز-هريس و مهارت هاي اجتماعي ماتسون استفاده شد.گروه آزمايش به مدت 16 جلسه تحت آموزش دونيمكره مغز قرار گرفته و گروه كنترل مداخله اي دريافت نكردند. نتايج تحليل-كواريانس نشان داد آموزش دونيمكره مغز بر خودپنداره و مهارت هاي اجتماعي تاثير داشت، به اين صورت كه منجر به افزايش خودپنداره و مهارت هاي اجتماعي دانش آموزان مبتلا به نارساخواني شد. با توجه به اين نتايج، مي توان گفت كه آموزش دو نيمكره مغز مي تواند در جهت آموزش و درمان مبتلايان به اختلال نارساخواني استفاده شود.

The purpose of this study was to determine the effectiveness of bilateral training on self-concept and social skills of the students with dyslexia. This experimental research method was a pretest-posttest with control group. The population of the study is all students in fourth and fifth years of primary school in Nasim-shahr in Tehran in 1392-93. The study sample consisted of 20 students with dyslexia disorder. They were randomly selected from primary schools and assigned to both experimental and control groups (n=10per group). To collect data and diagnose dyslexia, Karami-noori and Moradi reading test, self-concept scale for children (CSCS) of Pierz – Harris and social skills Matson were used. Experimental group was trained for 16 sessions for bilateral training and the control group received no treatment. The results of analysis of covariance showed that the brain bilateral training had an impact on self-concept and social skills. In this regard, it led to increased self-concept and social skills of students with dyslexia. According to these results, it can be said that the bilateral training can be used for the education and treatment of people with dyslexia.