نقش ايمان و كفر در سعادت و شقاوت انسان

The Role of Faith and Unbelief in Man’s Felicity, Wretchedness and Loss

سعادت حقيقي انسان در گرو ايمان و عمل صالح است. اگر انسان ايمان داشته باشد، اعمالش پذيرفته مي شود، در غير اين صورت، از سعادت اخروي محروم خواهد بود. دلبستگي به زندگي دنيايي موجب مي شود كه انسان نعمت هاي خدا را محدود به نعمت هاي مادي ببيند. ازاين رو، وقتي به نعمتي مي رسد مي پندارد خدا به او عنايت كرده، اما وقتي از آن محروم مي شود، مي پندارد كه مورد بي مهري خدا قرار گرفته است. اين در حالي است كه نعمت هاي معنوي ازجمله ايمان به ولايت و معرفت و محبت، نعمت هاي اصلي خداي متعال هستند و با نعمت هاي مادي قابل قياس نيستند. در روايات، حرمت مومن از حرمت كعبه، بلكه بسي بيشتر شمرده شده است. همچنين سركشي از مومن و عيادت آنان اجر و قرب فراواني دارد.

Man’s real felicity can be attained through faith and good deeds. If man believes in God, his deeds will be accepted, otherwise, he will be deprived of the felicity in the hereafter. Man’s attachment to this world makes him think that divine blessings are limited to worldly favours. Hence, when he enjoys a favour, he thinks that God is kind to him, but when he is deprived of it, he thinks that he is not treated kindly by God. This is while spiritual blessings, such as faith in the guardianship of Imams and knowledge and love of God are the real divine blessings are so great that they are not comparable with worldly favours. According to the narrations related from our Imams, the sanctity of a believer is superior to that of the kaaba. Consequently, when one visits a faithful sufferer, one will be amply rewarded and be brought near to God in proximity.