بررسي مقاومت سطحي بتن درسيستم‌هاي فاضلابي

Estimation of Concrete Strength in Sewer Systems

شرایط موجود در سیستم‌های فاضلابی به‌گونه‌ای است كه سازه‌های بتنی این تأسیسات را مورد حمله قرار داده و باعث آسیب جدی و در نتیجه تحمیل خسارت‌های سنگین می‌شود. در این پژوهش، نتایج مطالعات میدانی تأثیر شرایط محیطی و بهره‌برداری تأسیسات فاضلاب بر مقاومت بتن ارائه شد. این كار با به‌كارگیری بتن‌هایی با طرح اختلاط و مقاومت‌های متفاوت و روش تعیین مقاومت پیچش، در تصفیه‌خانه‌ای در شهر ملایر صورت گرفت. نتایج به‌دست آمده نشان داد كه در محیط اسیدی فضای بالای خط جریان درون لوله‌های انتقال فاضلاب همچنین با pH برابر با 4 تا 6، مقاومت نمونه‌های بتنی با كاهش pH، كاهش بیشتری از خود نشان دادند. مقاومت تمام نمونه‌هایی كه به‌مدت 135 روز در محیط‌های خنثی قرار گرفتند، روند رو به رشدی داشتند. به‌علاوه مشاهده شد كه بعضی از نمونه‌های بتنی قرار داده شده در محیط‌های قلیایی مانند بتن فاقد مواد افزودنی و هوادار، كاهش مقاومت و برخی نیز مانند بتن دارای ده درصد میكروسیلیس، افزایش مقاومت داشتند.

Environmental conditions in sewer systems are such that the concrete in the sewer structures are attacked and heavy losses are inflicted. In this paper, the results of an in-situ study of the effects of environmental and service conditions on the surface strength of concrete are presented. In these investigations, different concrete mixes with different strengths were examined in the sewer system in the city of Malayer where the ambient pH (inside the sewage pipe and above the passing sewage line) ranged from 4 to 6. The in-situ, twist-off method was used for measuring the surface strength of concrete samples. Results indicate that concrete strength decreased with reducing pH level. Under neutral conditions, however, the strength of almost all the concrete specimens increased after 135 days. Finally, the concrete specimens with no additives exhibited reduced strength while those containing 10 percent micro-silica showed an increase in strength.