اثر شاخصهاي پايداري خاكدانه بر عملكرد گندم در يك خاك با سطح ويژه بالا تحت روش هاي مختلف خاك ورزي

به منظور بررسي اثر روش هاي مختلف خاك ورزي بر نسبت پراكندگي، وضعيت و درجه دانه بندي خاكدانه، ميانگين وزني قطر خاكدانه و ميانگين هندسي قطر خاكدانه، عملكرد و اجزاي عملكرد گندم ديم، پژوهشي در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با 5 تيمار و 4 تكرار، طي سال زراعي 89- 88 در اراضي زراعي دانشگاه علوم كشاورزي و منابع طبيعي گرگان واقع در سيد ميران اجرا گرديد. پنج روش مختلف خاك ورزي شامل شخم با گاو آهن بر گردان دار سوار به عمق (25-20 سانتيمتر) به همراه يك شخم با ديسك، روتيواتور (17-12 سانتيمتر)، ديسك (10-8 سانتيمتر)، چيزل(30-25 سانتيمتر) و نظام بدون خاك ورزي در نظر گرفته شدند. نتايج نشان داد كه در مرحله قبل از خوشه دهي بيشترين و كمترين مقدار نسبت پراكندگي در چيزل و گاوآهن برگرداندار ديده شد. نتايج بيان كننده اين مطلب است كه در خاك هاي با سطح ويژه بالا تفاوت عمده اي بين روش هاي خاك ورزي از نظر تاثير بر پايداري ساختمان خاك نبوده و بنابراين بدون نگراني از پراكندگي خاك مي توان شدت خاك ورزي را براي حصول عملكرد بيشتر افزايش داد در هر دو مرحله قبل از خوشه دهي و برداشت بيشترين مقدار درجه و وضعيت دانه بندي در خاك ورزي با گاوآهن برگرداندار ديده شد كه منجر به افزايش جذب پتاسيم توسط ريشه و عملكرد گندم شد.