پيوند ميان حافظ ايراني و آموزه‌هاي نقد جديد غربي

Link between Iranian Hafiz and Principles of Modern Western Criticism

اگر نگوییم دانستن نظریه‌های ادبی بر هر دانشجو و پژوهنده‌ای كه در جهان ادبیات كار و كوشش دارد، واجب است، نمی‌توان گفت كه ندانستن آن، نقصی آشكار نیست. امروز ادبیات جهان بنا بر نظریه‌ها و نحله‌ها و مكتب‌ها خوانده می‌شود و این امر اتفاقاً به فهم ادبی و فلسفی متن یاری می‌رساند. در این مقاله كوشش شده است با برخی از نظرها و اصول مقبول اندیشه‌های منتقدان غربی، رو به حافظ شود و حافظ با آن آرا و گفته‌ها از نو خوانده شود. در این خوانش، از منظر اصول مكتب كلاسیسیسم، فرمالیسم، ساختارگرایی و پساساختارگرایی و ادبیات سیاسی، به‌طور فراگیر از حافظ سخن رفته و نتیجه گرفته شده كه متن حافظ، با دلایل موجه، متنی پیش‌رو، فراگیر، جامع‌الاطراف و زنده و پوینده است.

If we do not consider knowledge of the literary theories obligatory for every student and researcher who works in the world of literature, we should at least consider lack of knowledge in this regard a manifest deficeit. World literature today is studied based on theories, traditions, and schools of thought. This helps our literary and philosophical understanding of the text. In this article we have made an attempt to approach Hafiz with the help of some well-known principles and ideas of Western critics, and reread Hafiz based on those ideas and principles. In this reading, we will deal with Hafiz comprehensively from the perspective of the principles of Classicism, Formalism, Structuralism, Post-Structuralism, and political literature. Finally, we conclude that Hafiz poetry is a leading, comprehensive, encyclopaedic, lively and dynamic text.