يك مدل جامع مركب براي آموزش معماري: تلفيقي از محيط هاي يادگيري حضوري و مجازي

A Holistic Model for Architectural Education: Blending Face-to-Face and Web-Based Learning Environments

امروزه توجه روز افزوني به رويكرد ساختارگرا در يادگيري و ياددهي به منظور پاسخ گويي به تغييرات و چالش هاي پيش روي آموزش عالي وجود دارد. رويكردي كه به طور خاص متناسب با آموزش معماري و شيوه ياددهي1 كارگاه طراحي است. در حالي كه كارگاه هاي طراحي، محيط آموزشي ايده الي براي رشته هاي مبتني بر حل مساله2 هستند،‌ تعداد كمي تحقيق كيفي جامع درباره آنها انجام شده است. اين پژوهش با اتخاذ رويكردي جامع و كيفي و كاربرد روش نظريه زمينه گرا3 به اين نياز پاسخ مي دهد. هدف پژوهش، كنكاش در يافتن مزايا و محدوديت هاي هر يك از كارگاه هاي آموزش طراحي حضوري4 و مجازي5 است تا به تركيب بهينه يك محيط مركب6 به منظور ايجاد حداكثر زمينه يادگيري، دست يابد. نتيجه اصلي يك مدل مركب چند بعدي جامع است، كه انعطاف پذيري لازم را براي انطباق با محيط هاي مختلف و تسهيل يادگيري ساختارگرا7 از طريق خود- تعييني8، خود- تدبيري9، و شخصي سازي محيط يادگيري دارد. اين مدل مركب در ترم بهار ???? در كارگاه طراحي معماري ? دانشگاه هنر اصفهان تست شد. نگارنده به عنوان مشاهده گر فعال در كليه جلسات حضور داشت و دانشجويان در انتهاي ترم به بيان مزايا و محدوديت هاي اين مدل در قالب مباحثه گروهي پرداختند. دسترسي تمام وقت به كارگاه تحت وب و آرشيو فرآيند طراحي از مزايا، و مشكلات فني اينترنتي و مشاركت مجازي محدود مهمترين محدوديت هاي اين تجربه بودند.

There is increasing support for the constructive approach in learning and teaching to respond the changes and challenges facing higher education; an approach that is particularly suitable for architectural education and design studio pedagogy. While the studio environment has been promoted as an ideal educational setting for project-based disciplines, few qualitative studies have been undertaken in a comprehensive way. This study responds to this need by adopting Grounded Theory methodology in a qualitative comparative approach. The research aim is to explore the limitations and benefits of a face-to-face design studio as well as a virtual design studio to achieve a suitable platform to establish the best and maximum learning situation. The main outcome is a holistic multidimensional blended model being sufficiently flexible to adapt to various settings, in the process, facilitating constructive learning through self-determination, self-management and personalization of the learning environment. The model was tested in 2013 in the third year architecture course at Art University of Isfahan. The author’s role in the study was to teach the students and attend all the sessions as an active researcher observer. Volunteer students participated in a discussion group discussing their experiences at the end of the semester. Full access to the web-based design studio and archives of the design process was the most important benefit and technical internet problem and limited virtual partnership is the most important limitation of this experience.