عنصر محبت در فرهنگ رضوي

The Element of Love in Razavi Culture

عنصر محبت در دنياي امروز يكي از گمشده‌هاي بشر و نواقص جوامع بشري است. با توسعه زندگي صنعتي و اشتغال‌هاي روزافزون مادي انسان، جنبه‌هاي معنوي و فطري به فراموشي سپرده شده است. فرهنگ حيات‌بخش رضوي كه همان فرهنگ قرآن و عترت بوده، به‌دليل فرابشري بودن و اتصال به وحي، هماهنگ با فطرت آدميان نيز است. متفكران اسلامي در كتاب‌هاي اخلاقي و آموزه‌هاي رضوي به بحث‌هاي كلي و تا حدي دسته‌بندي موضوع‌ها پرداخته‌اند؛ اما تمركز اين مقاله بر تحليل ابعاد يك موضوع خاص و ضروري بشر معاصر يعني «محبت» استوار است. لذا به اين پرسش اصلي پرداخته مي‌شود كه «ابعاد محبت در فرهنگ رضوي چيست؟» بديهي است تاكيد اصلي در اين مقاله بر حكمت نظري و عملي مستفاد از آموزه‌هاي رضوي است تا رابطه توحيدي و محبانه انسان با پروردگار و در راستاي آن با ساير مخلوقات ترسيم شود. لذا با مراجعه مسيله‌محورانه به منابع ديني (قرآن و روايت‌هاي معتبر) در پي كشف و تحليل ابعاد مسيله بوده، براي نيل به اين هدف، داده‌هاي لازم از منابع كتابخانه‌اي گردآوري شد و مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. روش، تحليلي ـ توصيفي و شيوه گردآوري اطلاعات، كتابخانه‌اي اسنادي است.

The element of love is one of the lost things to the modern man, a loss to human societies. With developing the industrial life and human’s increasing preoccupations, spiritual and innate aspects of life are being neglected. The Razavi culture, which is the same culture of Quran and Itrat (Ahllul-Bayt), can fill in the gaps. This article deals with the question that ‘what the dimensions of love in Razavi culture is’. Obviously, our main emphasis is on Theoretical and Practical Wisdom (hikmah) acquired from Razavi teachings, so that we can portray a monotheistic and loving relationship between human being and God, then with other creatures. With an analytical-descriptive method and library referencing way of collecting information, the article has a problem-centred approach to the issue.