رابطه بين تاب‌آوري و سرسختي روانشناختي در مبتلايان به ديابت 2 شهر يزد

The Relationship between Resilience and Hardiness in Patients with Type 2 Diabetes in Yazd

مقدمه: ابعاد روانی و رفتاری از موارد مهم زندگی با ديابت محسوب می‌شود لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه تاب‌آوری و سرسختی روانشناختی در مبتلايان به ديابت شهر يزد انجام شد. روش بررسی: در اين مطالعه 310 نفر (160 زن و 150 مرد) مبتلا به ديابت مراجعه‌كننده به مركز تحقيقات ديابت با استفاده از جدول كرسچی و مورگان مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه‌های تاب‌آوری كانر و ديويدسون و سرسختی روانشناختی اهواز بود. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از ضريب همبستگی پيرسون و آزمون آماری تی مستقل و توسط نرم‌افزار آماری SPSS تجزيه و تحليل شدند. نتايج: بين دو متغير تاب‌آوری و سرسختی روانشناختی در هر دو گروه و در كل آزمودنی‌ها رابطه مثبت معنی‌دار وجود داشت. بين زنان و مردان مبتلا به ديابت در متغير سرسختی روانشناختی تفاوت معنی‌داری (19/3t=، 04/0p=) وجود داشت اما تفاوت بين آنها از در متغير تاب‌آوری معنی‌دار نبود. نتيجه‌گيری: با افزايش متغير تاب‌آوری، متغير سرسختی روانشناختی در بيماران ديابتی افزايش می‌يابد، بنابراين استفاده از راهكارهای مناسب جهت افزايش اين دو متغير در اين گروه از بيماران می‌تواند موجب ادراك كاهش مشكلات روان‌شناختی و ادراك زندگی با كيفيت بالا گردد. زنان در مقايسه با مردان از سرسختی روانشناختی بالاتری برخوردار هستند.

Introduction: Psychological and behavioral domains involve important issues in coping with diabetes. Therefore, this study was conducted in order to investigate the relationship between resilience and hardiness in patients with diabetes 2 in Yazd. Methods: This study is a descriptive-correlation study which the sample consisted of 310 diabetic patients (160 women and 150 men). In order to glean the study data, Caner and Diveson psychological resilience and Ahvaz psychological hardiness questionnaires were applied. Data analysis was performed via SPSS18 software utilizing Pearson correlation and independent T-test. Results: The study results indicated that a significant correlation was observed between resilience and hardiness in each group as well as within all patients with diabetes. Comparing the means of the two groups in regard with resilience and hardiness, it was demonstrated that the differences between men and women with respect to hardiness was significant (t=3/19, p=0/04), though the means of the two groups for resilience was not significant. Conclusions: Regarding the positive relationship between hardiness and resilience, it could be expected that employing proper treatment in order to increase resilience and hardiness in diabetes, will lead to a decrease in perception of psychological problems, as well as an increase in quality of life.