تاثير تمرين هوازي در شرايط طبيعي و كم‌فشاري بر شاخص-هاي خطر متابوليك مردان ميان‌سال

Effects of Normobaric and Hypobaric Endurance Training on Metabolic Risk Factors in Midlife Men

مقدمه: در مورد اثر تمرين هوازي در شرايط كم‌فشاري بر شاخص‌هاي خطر متابوليك اطلاعات زيادي وجود ندارد. هدف اين تحقيق بررسي تاثير تمرين هوازي در شرايط طبيعي و كم‌فشاري بر شاخص‌هاي خطر در متابوليك مردان ميان‌سال بود. مواد و روش ها: 39 مرد مبتلا به سندرم ‌متابوليك در چهار گروه، شامل كنترل در شرايط طبيعي، كنترل در شرايط كم فشاري، تمرين هوازي در شرايط طبيعي و تمرين هوازي در شرايط كم فشاري، تقسيم شدند. گروه هاي تمرين هوازي، سه جلسه در هفته و در كل به مدت شش هفته، هر بار 30 دقيقه دويدن بر روي نوارگردان با شدت 50 درصد حداكثر ضربان قلب (به روش كاروونن) را تجربه كردند. گروه هاي كنترل در اين 6 هفته، بدون فعاليت ورزشي منظم باقي ماندند و 3 جلسه 30 دقيقه اي در هر هفته، فقط در داخل اتاقك فشار نشسته و به تماشاي فيلم و يا مطالعه پرداختند. فشار هوا در شرايط كم‌فشاري برابر با ارتفاع 3000 متر تنظيم شد. يافته ها: هر دو نوع تمرين در شرايط كم‌فشاري و طبيعي سبب تغيير معني‌دار تمام شاخص‌هاي خطر متابوليك (شامل دور‌ كمر، فشار ميانگين سرخرگي، قند‌خون، تري‌گليسريد، ليپوپروتيين ‌پرچگال ‌پلاسما و امتياز z كل سندرم ‌متابوليك) و وزن بدن شدند، ولي كاهش دور كمر در گروه تمرين‌ طبيعي بيشتر از گروه تمرين در شرايط ‌كم فشاري بود (05/0 > P). در گروه كنترل با شرايط كم‌فشاري نيز كاهش معني‌دار قند خون (01/0P=) و امتياز z‌ كل سندرم‌ متابوليك (01/0P=) مشاهده شد. نتيجه گيري: اثرات مواجهه غيرفعال با كم‌فشاري بر قند‌خون و وضعيت كلي سندرم‌ متابوليك، بيان‌گر قابليت هاي درماني آن مي باشد. با اين حال، تمرين در شرايط كم‌فشاري، از لحاظ تاثير بر هر يك از شاخص‌هاي خطر متابوليك، برتري نسبت به تمرين معمولي ندارد. در ‌كل، اين يافته‌ها اهميت افزايش آمادگي ‌هوازي و مواجهه با شرايط كم‌فشاري را براي مديريت درمان سندرم ‌متابوليك تاييد مي كنند.

Introduction: There is lack of data about the effects of aerobic training in hypobaric status on metabolic risk factors. Materials and Methods: Thirty-nine middle-aged sedentary male volunteers with metabolic syndrome (Mets) were randomized into four groups, including the normobaric control (NC), hypobaric control (HC), normobaric exercise training (NT) and hypobaric exercise training (HT) groups. Both aerobic training groups (NT and HT) participated in running exercises on a treadmill (three sessions per week) for six weeks, 30 min per session, at 50% of HR max based on Karvonenʹs formula. Both the control groups (NC and HC) remained inactive during the six weeks of the study, sitting in the barometric chamber, watching TV or studying. Barometric pressure was adjusted to 3000 meter altitude at hypobaric conditions. Results: In both the NT and HT groups, all the metabolic risk factors (waist circumference, mean atrial pressure, blood sugar, triglycerides, high density lipoprotein and Mets overall z score) and body weight were significantly changed; however the rate of waist circumference decrease was sharper in the NT group (P < 0.05). Hypobaric exposure (HC) also significantly decreased fasting blood sugar and Mets overall z score (P < 0.05). Conclusion: The beneficial effects of inactive exposure to hypobaric conditions on overall metabolic state and blood glucose, indicates its therapeutic properties. However, the effects of hypobaric exercise training were not better than those of normobaric exercise on each metabolic risk factor, findings which confirm that promotion of physical fitness and hypobaric exposure could be instrumental in the control of metabolic risk factors.