رويكرد اجتماعي ‌ـ ‌فرهنگي در حوزه آموزش زبان

Socio-Cultural Approach in Language Education

در اين مقاله مي‌كوشيم برخي دلالت‌هاي رويكرد اجتماعي ‌ـ‌ فرهنگي براي حوزه آموزش زبان را با نگاه به نظريه اخلاق گفتمان بازسازي كنيم. ايده محوري ما بر اين دريافت استوار است كه رويكرد اجتماعي‌ ـ ‌فرهنگي با وجود دستاوردهاي بسياري كه براي حوزه آموزش زبان داشته است، به‌دليل فقدان منابع هنجارين لازم براي تبيين چگونگي رسيدن به فهم مشترك و توافق در ميان‌كنش‌هاي زباني، هنوز نتوانسته است آموزش زبان را واجد بُعد اخلاقي و تربيتي درخوري سازد. بر اين نكته تاكيد مي‌شود كه اين نقصان را مي‌توان با نگاه به نظريه اخلاق گفتمان جبران كرد. سپس دلالت‌هاي اين رويكرد هنجارگذار اجتماعي‌ ـ ‌فرهنگي در سه حوزه پژوهش، تدريس و ارزشيابي آموزش زبان بررسي و كاويده مي‌شود. در اين سه حوزه، بر وجه اخلاقي آموزش زبان تاكيد مي‌شود.

In this article, we have tried to reconstruct some of the implications of socio-cultural approach for language education, with a view to the theory of discourse ethics. Our main concept is based on the idea that although socio-cultural approach has had many advantages for the field of language education, it has not been able to give a proper moral aspect to language education due to the lack of normative resources for explaining how to reach mutual understanding and agreements in linguistic interactions. It is emphasized that this deficit can be amended by the theory of discourse ethics. After all, the implications of this normative socio-cultural approach are explored in the areas of language-educational research, teaching and evaluation. The moral aspects of these three areas are highlighted.