بررسي چگونگي شيوع معلوليت و رابطه‌ي آن با توسعه در ايران

هدف از اين مقاله بررسي ميزان شيوع معلوليت در سطح ملي و استاني و رابطه‌ي بين توسعه و ميزان شيوع معلوليت در سال 1390 است. در اين پژوهش از روش مطالعه‌ي اسنادي استفاده شده و آمارهاي موجود مورد تحليل ثانوي قرار گرفته است. به اين منظور بخش اول مقاله به بررسي جامع و مفصل چگونگي شيوع معلوليت بر حسب جنس، سن، منطقه و نوع معلوليت در سطح ملي و استاني با استفاده از نتايج سرشماري سال1390مي‌پردازد. در بخش دوم، 32 شاخص اقتصادي، بهداشتي-درماني، جمعيتي، فرهنگي-آموزشي و زيربنايي با توجه به محدوديت‌هاي آماري به‌عنوان شاخص‌هاي توسعه با روش TOPSIS تركيب شده‌اند. سپس با استفاده از داده‌هاي فراهم شده به كمك رگرسيون خطي به بررسي رابطه‌ي شيوع معلوليت و توسعه‌ي اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي در كشور پرداخته مي‌شود. نتايج رگرسيون‌ها نشان مي‌دهد كه توسعه‌ي اقتصادي تاثير منفي و معني‌داري بر شيوع معلوليت دارد. همچنين نتايج به‌دست آمده تاثير مثبت بهبود توسعه‌ي بهداشتي در شيوع معلوليت را تاييد مي‌كند و اين به آن دليل است كه دسترسي به امكانات بهداشتي و درماني كه حاصل از بوجود آوردن امكان درمان بيماران با مراقبت‌هاي خاص و ويژه است موجب شده كه تعداد بيش‌تري از معلولان امكان بقا و ادامه‌ي زندگي را پيدا كنند. در نهايت افزايش سطح شاخص نهايي توسعه‌يافتگي كل بر شيوع معلوليت اثرمنفي و معني‌داري نشان داده است.

The purpose of this paper is examining the prevalence of disability at both national and provincial levels and studying the relationship between development and prevalence of disability in 2011. The methodology of this study is library research, in which the existing statistics were gone under a secondary analysis. To do this, the first part of the paper deals with a comprehensive and detailed study of prevalence of disability by gender, age, region and type at national and provincial levels based on the results of the 2011 National Population and Housing Census. In the second part of this paper, 32 economic, health-medical, demographic, cultural-educational and infrastructural indices are combined to form the Development indices based on the TOPSIS method. Then through linear regression, the relationship between prevalence of disability and socio-economic and cultural development in Iran, were studied. The results of regression show that economic development has a significant but negative impact on prevalence of disability. Also the positive impact of health development on prevalence of disability is confirmed. This is due to the fact that access to health and medical services and treatment of patients using intensive and special cares, gives survival chance to larger number of the disabled. At the end, improvement of level of total development index has a negative and significant impact on the prevalence of disability (in Iran)