ايجاز و صنايع ادبي، زيربناي كاريكلماتور

Brevity and Figures of Speech, Base of Karikalmator

از دیرباز، رویكرد به ایجاز، به پیدایش كوتاه‎‌نوشته‌های بسیاری در ادبیاتِ قدیم منجر شده است. در ادبیات معاصر، در تداومِ همین رویكرد و نیز تحتِ تأثیرِ عوامل اجتماعی و ادبیِ گوناگون، توجه و اقبالِ شایانی به ایجاز در كلام شده است و ایجاز در كلام به گرایشِ روزافزون به كوتاه‌نوشته‌ها و كوتاه‌سروده‌ها انجامیده است. از سویی دیگر، بخشِ عظیمی از صنایعِ ادبی در ادبیاتِ قدیم، علاوه بر زیربنای زیبایی‌شناسانه، روی در ایجاز داشته و با اقتصاد واژگان در پیوندی تام بوده است. «كاریكلماتور» از معدود متونِ ایجازی است كه علاوه بر رویكرد صرفه‌جویی در واژگان، بر مبنای صنایعِ ادبی، كه خود روی در ایجاز دارند، بنا شده است و به این طریق از دو شیوۀ ایجادِ ایجاز استفاده كرده تا علاوه بر موجز بودن وجهۀ هنری یك اثرِ ادبی را نیز از دست ندهد؛ وجهه‌ای كه در اغلبِ كوتاه‌نگاشته‌ها وجود ندارد.

Since long ago, the predisposition to brevity has resulted in the creation of many short-written texts. In contemporary literature, accordingly, along with other social or literary factors, brevity has gained currency, leading to shortening both verse and prose. On the other hand, a considerable majority of past literature, through an aesthetics look, has always been closely linked with brevity and pose of frugality. Karikalamator is amongst the few brief prose works which not only enforces a small number of words, but also fundamentally roots from the principles of literature, and through this, utilizes the creation of brevity in two approaches that in addition to shortness, the artistic criteria are well-preserved, though rarely observed in most other short-written ones