بهينه سازي اثر يو ن هاي فلزي روي، مس و منگنز بر فعاليت آنزيم هاي ليگنيناز براي پيش فراوري ساقه برنج در تبديل به اتانول زيستي

تبديل زيست توده ليگنوسلولزي (مانند ضايعات كشاورزي) به سوخت هاي زيستي مانند اتانول، گزينه اي مناسب و اقتصادي براي بهبود امنيت انرژي است. اجزا اصلي سازنده ليگنوسلولز، شامل سلولز، همي سلولز و ليگنين است. وجود ليگنين، از هيدروليز سلولز و تبديل آن به قند و در نهايت، سوخت زيستي جلوگيري مي كند. براي از بين بردن اين مشكل، روش هاي مختلف شيميايي، فيزيكي، فيزيكي- شيميايي و زيستي پيشنهاد شده است. به دليل وجود شرايط ملايم عملياتي، جلوگيري از ايجاد تركيبات سمي و پسماندهاي خطرناك و نداشتن آثار مخرب جانبي، روش زيستي اهميت ويژه اي دارد. مشكل اصلي روش هاي زيستي، بازدهي كمتر آن ها نسبت به ساير روش ها است. براي رفع اين مشكل، در اين پژوهش، تجزيه آنزيمي ليگنين موجود در ساقه برنج با آنزيم هاي پراكسيداز توليدشده (منگنز پراكسيداز، ليگنين پراكسيداز) از يك سويه قارچ پوسيدگي سفيد،بررسي شد. براي اندازه گيري غلظت ليگنين و تعيين فعاليت آنزيم هاي توليد شده به وسيله ي قارچ، به ترتيب از روش اندازه گيري جذب نوري ليگنين محلول در استيل برومايد و روش جذب نوري با معرف هاي اختصاصي استفاده شد. نتايج نشان داد كه تيمار آنزيمي مي تواند حداقل 30 درصد ليگنين موجود در زيست توده ي ليگنوسلولزي را حذف كند. تركيب شيميايي محيط كشت از نظر غلظت يون هاي فلزي موثر در توليد آنزيم هاي پراكسيداز مانند منگنز، مس و روي به روش رويه سطح پاسخ باكس بنكن بهينه شد. فعاليت آنزيمي در شرايط بهينه براي آنزيم هاي منگنز پراكسيداز و ليگنين پراكسيداز نسبت به نمونه شاهد، چهار برابر افزايش يافت.