بررسي تاثير روابط فرهنگي بر روابط سياسي ايران و عراق (با تاكيد بر انقلاب اسلامي)

در اين مقاله با نگاه مختصر به گذشته روابط ايران و عراق و با توجه به اين پيش فرض كه در بررسي روابط ايران و عراق بايد بين روابط سياسي از يك سو و روابط فرهنگي از سوي ديگر تمايز قايل شد، به بررسي اين فرضيه پرداخته ايم كه هر چه روابط فرهنگي و متاثر از آن، ارتباطات اجتماعي ميان ملّتهاي دو كشور بيشتر باشد، امكان همگرايي سياسي ميان آن دولتها بيشتر مي شود. براي انجام اين تحقيق كه از روش كتابخانه اي و فرضيه آزما استفاده شده است با الهام از نظريه دويچ به دنبال بررسي تاثير روابط فرهنگي بر روابط سياسي(مطالعه موردي ايران و عراق) هستيم. روابط رسمي دو كشور همواره متاثر از عوامل سرزميني مانند اختلافات مرزي قرار داشته و تنش بالقوه‌اي را در روابط دوجانبه ايران و عراق بوجود آورده است. اما در اين مدت در كنار اين عواملِ تنش‌زاي دولتي، عوامل فرهنگي بر مبناي مشتركات دو كشور، در حال نزديك كردن ملت‌هاي دو كشور بوده است. اين عوامل فرهنگي بويژه پس از پيروزي انقلاب اسلامي و پس از سقوط حزب بعث راه را براي ارتقا روابط رسمي فراهم كرد و باعث شد كشور عراق از يك چالشگر امنيتي به يك فرصت مناسب براي ايران تبديل شود.