سنجش و ارزيابي آثار اجتماعي محلات مسكوني با تاكيد بر احساس نابرابري اجتماعي(مطالعه موردي شهر اميديه)

Measuring and Evaluating Social Effects of Residential Districts Emphasizing Social Inequality (Case Study: Omidiye City)

هدف اين مقاله سنجش و ارزيابي آثار اجتماعي محلات مسكن مهر و شهرك مطهري در سطح شهر اميديه، با تاكيد بر احساس نابرابري اجتماعي است. ساكنين محلات مختلف بر مبناي ويژگي‌هاي اقتصادي و اجتماعي (درآمد و تحصيلات) در محلات خاصي از شهر متراكم شده‌اند. روش تحقيق حاضر، از نوع اسنادي و پيمايشي است. حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران 320 نفر تعيين گرديد. براي محله‌ي شهرك مطهري تعداد 160 نفر و بخش مسكن مهر نيز 160 نفر انتخاب و به صورت تصادفي مورد پرسش گري قرار گرفتند. نتايج آزمون T تفاوت ميانگين‌هاي دو متغير محلات مسكوني پاسخ گويان و انحرافات اجتماعي را نشان مي‌دهد. تفاوت مشاهده شده در بين دو گروه ، به لحاظ آماري با توجه به (001/0 = sig ) و (16/2- = t ) معنادار است. همچنين نتايج آزمون واريانس دو متغيره نشان مي‌دهد كه عملكرد متقابلي ميان نوع محلات مسكوني، سطح سواد و ميزان درآمد در ميزان گرايش به انحرافات اجتماعي وجود دارد.

This article aims to measure and evaluate social effects of Mehr housingsʹ areas and Motahari district in Omidiye city emphasizing social inequality. Residents of different districts have been distributed in special areas of the city based on economic and social characteristics (income and education). The research methodology was descriptive. The sample of the study included 320 people using Cochran formula. 160 people belonged to Motahari district and 160 people were from Mehr housing and were questioned randomly. The results of T-Test showed the difference of average of two variables related to residential districts, respondents and social deviations. Considering (sig: 0. 001) and (t:-2.16) the observed difference between two groups was statistically significant. Also the results of variance test connected to two variables showed that there was mutual correlation between the type of residential districts, education and income level and attraction level to social deviations.