تتحليلي بر تعاملات جمهوري اسلامي ايران و شوراي همكاري خليج فارس (1391-1384)

با روي كار آمدن اصولگرايان در جمهوري اسلامي، دوران پرتنش ديگري در روابط ايران و شوراي همكاري خليج فارس پديد آمده است. اين تنش‌ها با آغاز امواج خيزش‌هاي مردمي در خاورميانه و گسترش آن به زيرمجموعه خليج فارس تشديد شده است؛ بنابراين پرسش اصلي اين پژوهش آن است كه مهم‌ترين عامل در رويكرد شوراي همكاري خليج فارس در قبال ايران چيست؟ فرضيه اصلي اين پژوهش اين است كه «پندار تهديد ايران»‌ مهم‌ترين عامل در سياست خارجي شوراي همكاري خليج فارس در قبال جمهوري اسلامي است. در چهارچوب نظري اين پژوهش، پرسش فرعي نخست آن است كه آيا خليج فارس معيارهاي لازم براي شكل‌دهي يك «مجموعه امنيتي منطقه‌اي» را دارد؟ پس از پاسخ مثبت به اين پرسش و طرح دلايل غيرواقعي بودن تهديد ايران، در پرسش فرعي دوم به دلايل پنهان ترويج «ايران‌هراسي» در منطقه خواهيم پرداخت. در اين باره فرضيه فرعي دوم آن است كه ايالات متحده و عربستان سعودي به‌منظور يكپارچه‌سازي اعضاي شوراي همكاري خليج فارس در مقابل ايران از اين سياست بهره‌ مي‌گيرند.