چالش‌هاي نهاد زنان ملل متحد در ايجاد صلح پايدار

زماني كه از صلح به عنوان منفعت مشترك بشريت و ضرورتي هميشگي در سايه رهايي از خشونت، تحميل و تبعيض ياد مي‌شود، نمي‌توان نقش جمعيت 5/3 ميلياردي زنان و دختران (معادل 49 درصد) در سراسر جهان را ناديده گرفت. درحالي‌كه زنان اقليت مبارزان و عاملان جنگ را تشكيل مي‌دهند، به طور فزاينده‌اي بزرگ‌ترين آسيب‌ها متوجه آنهاست. زنان در جوامع جنگ‌زده با شكل‌هاي خاص و ويرانگر خشونت مواجه هستند كه گاه به صورت نظام‌مند به‌منظور رسيدن به اهداف نظامي يا سياسي انجام مي‌شود. خشونت عليه زنان به همراه تبعيض و قوانين نابرابر مي‌تواند مانع دسترسي زنان به خدمات آموزشي، استقلال مالي، شركت در سطوح تصميم‌گيري و استقرار صلح شود؛ ازاين‌رو، خشونت عليه زنان تهديدي اساسي عليه صلح پايدار محسوب مي‌شود. در طي سال‌هاي متمادي، تعهد به فرهنگ صلح، هسته اصلي موفقيت در سه حوزه از فعاليت‌هاي سازمان ملل متحد يعني صلح و امنيت، توسعه پايدار و حقوق بشر را تشكيل مي‌دهد. با اين حال، سازمان ملل متحد در تلاش خود براي برابري جنسيتي و توانمندسازي زنان با چالش‌هايي جدي از جمله بودجه ناكافي و نبود محركي واحد كه براي هدايت فعاليت‌هاي اين سازمان درباره مسايل مربوط به برابري جنسيتي به رسميت شناخته شده باشد، مواجه بوده است؛ ازاين‌رو، نهاد «زنان ملل متحد» براي رسيدگي به چنين چالش‌هايي در جولاي 2010 تاسيس شد تا به عنوان نهادي پويا به‌منظور فراهم كردن صدايي قدرتمند براي زنان و دختران در سطح بين‌المللي، منطقه‌اي و ملي فعاليت كند. اين مقاله با استناد به اهداف تاسيس نهاد زنان ملل متحد، ضمن اشاره به پيشينه سازمان ملل متحد و ارزيابي اقدامات آن در زمينه ايجاد صلح پايدار، با تمركز بر رهيافت‌ها و نطريه‌هاي نهادگرايي ليبرال، ديپلماسي پيشگيرانه و فمنيسم پسامدرن تلاش كرده است تا نقش و كارايي نهاد زنان ملل متحد در برابر چالش‌هاي گذشته و پيش رو در زمينه صلح و صلح‌سازي با رويكرد پايدار را تحليل كند.