درآمدي بر تاريخ نگاري اقتصادي

آنگاه كه تاريخ نگاري اقتصادي در حوزه مطالعات تاريخي مفهوم پيدا كند و حدود و ثغور منطقي بحث تحديد شود، شناخت و تحليل بخشي از كنش هاي جمعي انسان هاست كه در راستاي تامين معيشت آنها در اعصار گذشته صورت گرفته است. چنين مفهومي هنگامي موضوعيت مي يابد كه با رويكرد ميان رشته اي به تاريخ پرداخته شود و در راستاي فهم ساختاري جامعه در ادوار گذشته، وجه اقتصادي كنش انسان ها مورد مطالعه قرار گيرد. مورخين هنگامي كه تاريخ را در وجه ساختاري آن كه همانا با حكمت در مفهوم عملي آن برابري مي كند و سه وجه سياست مدن، اخلاق و تدبير منزل و يا همانا اقتصاد را در بر مي گيرد در نظر داشته باشند، از گذشته هاي دور به وجه اقتصادي حيات انساني توجه داشته اما عنوان مستقلي كه بتوان آن را تاريخ نگاري اقتصادي نام نهاد براي كار خود به كار نبرده اند. به كار بردن چنين مفهومي حتي در شرايط كنوني گفتمان علمي حاكم بر محافل تاريخي نيز جاي تامل دارد، اما با در نظر داشتن تلاش آن دسته از مورخيني كه از دوران گذشتـه اهتمام ويژه اي بـه وجه اقتصادي حيات انسان داشته اند و مهمتر رويكرد فيلسوف مورخاني كه از سده 18م به بعد نوعي درك ساختاري را از گذشته انسان مورد ملاحظه قرار داده اند مي توان چنين مفهومي را با تسامح به كار برد و در جهت هرچه بيشتر تخصصي و دقيق تر شدن مطالعات تاريخي از آن استفاده نمود. در همين جهت مقاله حاضر در پي آن است كه با بررسي سير تحول مطالعات تاريخي كه رويكرد اقتصادي به موضوع داشته و زمينه هاي تكوين چنين رهيافتي را فراهم كرده اند، به تاريخ نگاري اقتصادي و سهم آن در ارتقاي سطوح كيفي و معرفتي دانش تاريخ بپردازد.