بررسي زمينه هاي تاريخي روابط مغولان با مسيحيت و جهان غرب در پرتو منابع و تحقيقات جديد

با شروع قرن هفتم هـ . ق و يورش مغولان به سرزمين هاي اسلامي بويژه ايران، غرب و جهان مسيحيت تلاش گسترده اي را براي تشويق مغولان جهت گرويدن به دين مسيح و اتحاد با آنها عليه جهان اسلام آغاز كردند. با توجه به گرايش تعدادي از مغولان به مسيحيت و پيوستن برخي از اين قبايل به ديانت مسيح (از جمله قبايل، كرائيت، نايمان و اونغوت)، دنياي غرب با اتكا به اين قبايل تلاش همه جانبه اي را جهت مهار هجوم مغولان به غرب از يك سو و به كارگيري آنها عليه جهان اسلام بخصوص ممالك مصر و شام از طرف ديگر آغاز كردند و سفراي متعددي به دربار مغولان اعزام نمودند. تسخير ايران و نابودي خلافت عباسي باعث تشويق و تحريك مغولان در حركت به سوي شام و مصر شد. اما در اين هجوم توفيقي به دست نياوردند و براي نخستين بار در برابر مماليك مصر شكست خوردند پس از اين شكست بود كه تلاش مسيحيان و مغولان براي اتحاد شدت گرفت و منجر به رفت و آمد بيشتر سفراي اروپايي به حوزه فرمانروايي آنان گرديد. اما اين تلاش ها به علت دوري پايتخت هاي طرفين و تضادهاي فكري بين مغولان و اروپاييان علي رغم تاكيد فراوانشان براي انعقاد پيمان نامه هاي بيشتر عملاً برقرار نگرديد و با فروپاشي حكومت ايلخاني و شكست اروپاييان از مماليك زمينه اتحاد نيز از بين رفت. در اين پژوهش سعي برآنست تا با اتكاء به منابع و تحقيقات جديد به بيان علل و انگيزه هاي اين روابط پرداخته شود.