رهيافتي به اخلاق فضيلت در دينكرد ششم

The Virtue Ethics Approach in Dēnkard VI

اخلاق ايران باستان همواره يكي از جذاب ترين مباحث مطالعات ايران شناسان را تشكيل داده است. به دليل اهميت دين در دوره ساسانيان، اخلاق ايراني نيز برجستگي بسياري پيدا كرد و آثار اخلاقي بسياري تدوين شد. از مطالب اخلاقي رايج در اين دوره مي توان به سنت اندرز و اندرزگويي اشاره داشت. اندرزنامه ها از سنخ اخلاق عملي در حوزه ايران باستان هستند كه با ويژگي هاي خاصي، سعي دارند تا مخاطبان خود را اخلاقي بار بياورند. از جمله كارهايي كه تاكنون در اين راستا كمتر به آن توجه شده است؛ تحليل اندرزنامه در چهارچوب فلسفي و نگريستن به آنها از قاب فلسفه اخلاق است. اين مقاله تلاش دارد تا رهيافتي به چگونگي اخلاق هنجاري ايران باستان باشد و نشان خواهد داد كه هرچند اين اخلاق با الگوي يوناني اخلاق فضيلت قرابت دارد، تمايزهايي نيز ميان آن دو وجود دارد.

Ethics of ancient Iran has always been formed one of the most interesting topics for Iranian studies. Because of the importance of religion in the Sassanidʹs period, the Iranian ethics gained great importance and a number of ethical works were developed. Andarz and Andarzgoy traditions are among the prevalent ethical styles of this period. In the field of ancient Iran Andarz-nameha the sub-category of practical ethics are that with certain properties grows its audiences enjoying ethical ethos. One of the things that have been not done so far in this domination is analysis of Andarz-name in the philosophical framework and looking at it from the view points. This article attempts to present and approach to the how of normative ethics in ancient Persia and would indicate that although such an ethics is similar to the Greek model of virtue ethics, but distinctions can also be seen.