تبلور مفهوم زمان: براساس حركات استعاري دستان

Model for the Concept of Time in Persian Speakers’ Minds: Based on Metaphoric Gestures

اين مقاله به بررسي حركات استعاري دستان در حين به كار بردن قيدهاي مختلف زمان توسط فارسي‌زبانان، به منظور ارايه طرحي براي مفهوم زمان، مي‌پردازد. پس از تصويربرداري از 22 آزمودني، در حين پاسخ‌گويي به سوالات مبهم پرسش‌نامه‌اي شامل 10 سوال كه آزمودني را ملزم به كار بردن قيدهاي مختلف زمان مي‌نمود، و تحليل داده‌هاي تصويري حاصل، پيكره‌اي شامل 299 حركت به دست آمد. داده‌هاي اين پيكره 8 نوع حركت متفاوت را جهت اشاره به قيدهاي زماني مختلف نشان مي‌دهد كه براساس بسامد وقوع تعيين شده‌اند. اين حركات تنها شامل حركات دستان مي‌باشد؛ چرا كه حركات ديگر اعضاي بدن، مانند سر و تنه، به دليل بسامد بسيار پايين از پيكره حذف شدند. اين نوع حركات را مي‌توان در سه دسته گذشته، حال و آينده جاي داد. در پايان پژوهش، براساس اين حركات، طرحي براي مفهوم زمان در ذهن سخن‌گويان فارسي پيشنهاد شده است. اين طرح نشان مي‌دهد كه زمان براي فارسي‌زبانان افقي، از عقب به جلو، و از راست به چپ مي‌باشد.

This paper presents a study examining how Persian speakers use metaphoric gestures to represent different adverbs of time, and what these gestures reveal about the concept of time in their minds. A questionnaire containing 10 ambiguous questions, which made the participant use different adverbs of time, was given to 22 participants. They were filmed while trying to answer the questions. The corpus resulting from the analyses contained 299 gestures, all of which were made by hands. Since the frequency of gestures made by other body parts, like head or body, was very low, they were omitted from the corpus. The analyses also showed that 8 main gestures were used to demonstrate different adverbs of time. They can be categorized into 3 groups: those referring to the past, to the present, and to the future. Further analyses revealed that Persian speakers have a horizontal mentality of time, from back to front, and right to left. Finally, a schema is suggested for the concept of time in their minds.