دين و تربيت

بحث ارتباط دين و تربيت از ديرزمان همواره مورد توجه بوده است. نگاه به تربيت از زاويه دين و حاكميت نوعي آرمانخواهي در مكاتب تربيتي قرون گذشته يگانه شاخصه غيرقابل ترديد بوده است، تا جايي كه هرگز احساس تقابل ميان دين و تربيت نمي شده است. اما پس از غرور حاصل از خيزش انسان به سوي علم و وانهادن جانب دين، اين امر با سوال جدّي مواجه شد، تا جايي كه پس از رنسانس و حدوداً نيمه هاي قرن اخير بسياري از مكاتب تربيتي و رويكردهاي موجود، بحث از دخالت دين در تربيت و ارتباط آن دو با يكديگر را به عنوان يك امر حاشيه اي تلقّي كردند. لزوم نگاهي دوباره به آموزه هاي ديني و بازخواني مجدد آن مطابق با تغييرات جهان امروز از يك طرف و گرايش انسان دردمند و خسته از دستاوردهاي فرهنگي تكنولوژي و مصرف گرايي به سوي معنويات و دلبستگي هاي ديني و آرماني از طرف ديگر موجبات توجه دوباره به اين بحث قديمي را فراهم آورد. آنچه امروزه اين بحث را بيشتر در مدار توجه فيلسوفان، نظريه پردازان تربيتي و مربيان قرار داده است ديدگاه كاملا متفاوتي است كه دامنگير بحث ارتباط دين و تربيت شده است. برخي با جدايي كامل دين از تربيت و عدم كارايي و ثمربخشي آن در اين حوزه هرگونه تاثيرپذيري نظام تعليم و تربيت را از دين امري كهنه، قديمي و متعلق به عصر تفوّق ماورا الطبيعه و خرافات بر عقل و علم مي دانند. آنها چنين ادّعا مي كنند كه امروزه بشر با تمسّك به پيشرفتهاي عقل و شناخت دقيقتر خود ظرفيت مناسبتري براي برنامه ريزي و پيشبرد امور مربوط به خويش دارد.