آسيب‌شناسي كالبدي منطق فضايي كلان‌شهر تهران از منظر اصول پدافند‌ غيرعامل

مسيله‌ي امنيت و كاهش آسيب‌پذيري منطقه‌ي‌كلان‌شهري ‌تهران، به عنوان پايتخت ‌سياسي ‌و اقتصادي كشور، از گذشته‌ تاكنون موردتوجه قرار داشته‌است. نامناسب بودن گزينه نظامي‌سازي ‌فضاهاي‌شهري، به دليل «هزينه‌هاي ‌بالاي ‌برقراري ‌امنيت» و همچنين «افشاي‌ فضاهاي ‌راهبردي»، تصميم‌گيرندگان را به تفكر در مورد شيوه‌هاي مشاهده‌نشدني برقراري امنيت‌ يا«پدافند‌غيرعامل» در پوشش ابزارهاي برنامه‌ريزي و طراحي واداشته است. در اين رابطه با آگاهي از اين موضوع كه مشكل‌يابي اولين گام درفرايند حل‌مشكل به شمار‌مي‌آيد، هدف از پژوهش كيفي‌پيش‌رو به ‌شناسايي عرصه‌هاي آسيب‌‌پذير منطق ‌فضايي‌ كلان‌شهر ‌تهران و در نهايت تدوين چارچوب مناسب سياست‌گذاري توسعه‌فضايي، به منظور كاهش آسيب‌پذيري آن، اختصاص يافته‌است. با فرض تفكيك سازمان‌فضايي‌شهر به پنج مقوله‌، برآمد پژوهش تحليلي انجام شده به روش فراتحليل، نشان‌ از آسيب‌پذيري بالاي منطق فضايي كلان‌شهر، به جز در مقوله‌ي الگوي ‌توسعه ‌فضايي ‌شهر و تنها از منظر معيار«استتار درون‌ساخته»، اصل«اختفا ‌و‌ پوشش» و اصل«دسترسي ‌و ‌نفوذپذيري» و همچنين در مقوله‌ي جانمايي و پخشايش عملكردها در مجموعه از منظر اصل‌»دسترسي‌و‌نفوذپذيري» دارد. درنهايت با‌توجه به اين‌موضوع و با هدف مشكل‌گشايي و افزايش پايداري به پيشنهاد چارچوب ‌سياست‌گذاري مناسب پرداخته‌خواهد‌شد.