رابطه عزت نفس سازماني و تعهد سازماني با رضايت شغلي در كاركنان شاغل شهر تهران

The Organizational Self-Esteem and Commitment Relationship with Job Satisfaction among Employers Working in the City of Tehran

هدف پژوهش حاضر، بررسي رابطه عزت نفس سازماني و تعهد سازماني بر رضايت شغل كاركنان شاغل يكي از موسسات خدماتي شهر تهران مي باشد كه از بين افراد شاغل اين ارگان تعداد 181 نفر با روش تصادفي انتخاب شدند. براي جمع آوري اطلاعات از سه پرسشنامه عزت نفس سازماني پيرس و گاردنر، كامينكر پرسشنامه تعهد سازماني آلن و ماير (1990) و پرسشنامه رضايت شغلي JDI كندال و هيولين (1947) استفاده شد. براي تحليل داده هاي پژوهشي از شاخص ها و روش هاي آماري شامل فراواني و درصد و ميانگين، انحراف معيار و ضريب همبستگي و تحليل رگرسيون استفده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه بين عزت نفس سازماني و رضايت شغلي همبستگي مثبت وجود دارد و بين تعهد سازماني و رضايت شغلي رابطه مثبت و معني داري وجود دارد و عزت نفس سازماني و تعهد سازماني مي تواند پيش بيني كننده رضايت شغلي باشد.

This article aims at investigating the organizational self-esteem and commitment relationship with job satisfaction among employers of an urban service-giving institute working in the City of Tehran among whom 181 persons are selected randomly. For data collection, 3 methods of organizational self-esteem questionnaire by Pierce and Gardener and Caminker, organizational commitment questionnaire by Alen and Mayer (1990), and job satisfaction questionnaire by Candal and Hulin (1974) are applied. For data analysis, some statistical indices are applies such as frequency, percentage, average, deviation, correlation, and regression analysis. The results show that there is a positive correlation between organizational self-esteem and job satisfaction and a meaningful and positive relationship between organizational commitment and job satisfaction, hence organizational self-esteem and organizational commitment can preserve job satisfaction.