جنبش هاي ديني و مواجهه بنيادين عرفاني

جنبش هاي نوپديد ديني هرگروه و حركت اجتماعي - معنوي است كه بعد از دهه 1800 ميلادي مبتني بر مولفه هاي مدرنيته بالاخص اومانيسم، سكولاريسم، عقلانيت ابزاري و غيره، داعيه ايده جديد و آساني در به سعادت رساندن انسان معاصر را دارند. هر چند كه مراد از سعادت در مصاديق گوناگون بسيار پراكنده و بعضا متناقض است. مقاله حاضر كوششي براي تهيه پاسخي ولو اجمالي براي دو مسئله است. اول اينكه، گسترش جنبش هاي ديني موجب ترويج چه عقايدي در بستر فرهنگ ايراني مي شود؟ در پاسخ به اين سوال بايد گفت: روح تعاليم جنبش ها حاوي مولفه هاي است كه بعضا در تعارض با فرهنگ معنوي ايرانيان است. در حقيقت، ترويج جنبش هاي نوپديد ديني در فضاي فرهنگي ايرانيان موجب اشاعه باورها و معنويتي ناهمگون مي شود. كه در اين مقاله به پنج مورد از آن نظير: اومانيسم معنوي، تحريف فرجام گرايي، معنويت اباحه گرايانه ، تعبير زميني از عشق معنوي، تعبير مادي از آرامش معنوي مي پردازيم. و ديگري، چگونه مي توان مواجهه مناسب و كارآمدي با گسترش جنبش هاي نوپديد ديني به دست آورد؟ نگارنده اذعان مي دارد كه لازمه اتخاذ بهترين «سياست مواجهه» پيشبردن سياست با دو رويكرد «راهكار بنيادين» و «راهكارهاي موضعي» است. راهكار بنيادين نهفته در تحقق نظريه اي تحت عنوان« ضرورت تبيين دانش جامعه گراي عرفاني ناظر به مسائل روز معنوي » است. محصول اين نظريه تهيه قوانيني مبتني بر نظريه پردازي در حوزه جامعه شناسي عرفاني براي مديريت و اداره فرهنگ جامعه است و همچنين قوانيني مبتني بر نظريه پردازي در حوزه عرفان جامعه شناسانه براي ارشاد و هدايت فرهنگ جامعه. وانگهي، راهكارهاي موضعي تا قبل از تنظيم نهايي راهكار بنيادين بر اساس ضرورت هاي پراكنده و گوناگون ارائه مي گردد لكن بعد از تنظيم راهكار بنيادين تمامي راهكارهاي موضعي از دل آن بيرون خواهد آمد.