معيار سنجش و تمييز شهود رحماني از شهود شيطاني

كشف و شهود از اركان عرفان قلمداد مي گردد در حالي كه تعارضات بين مكاشفات عرفان اسلامي، وجود عرفان هاي هندي، بودايي، مسيحي، يهودي و نادرست بودن كثيري از دعاوي در اين باب و باطل بودن پاره اي از راه هاي رسيدن به اين امور، ضرورت معيار يا معيارهايي براي تمييز صحيح از خطا را مي طلبد كه به نظر مي رسد عقل قطعي (بديهي و قريب به بديهي) و نقل قطعي (قرآن كريم و سنت معصومين :) معيار قاطع است. عرفا در كتب عرفاني «استاد كامل» و «آثار و عوارض» را جهت سنجش كشف و شهود صحيح از غير صحيح پيشنهاد كرده اند ولي روشن است كه اين دو نيز بايد به ملاك حجت و قطعي كه همان عقل و نقل قطعي است سنجيده شوند والا منطقاً اعتبار ندارند