نسبت عرفان و شريعت نزد عرفاي اسلامي

مقاله حاضر به گزارش و بررسي ديدگاه بزرگانعرفان نسبت به شريعت و احكام عمليِ دين مي پردازد. مراداز عرفا در اين مقاله بزرگان و افراد برجستهعرفان است. افرادي كه رشد و رواج تعاليم اهل حقيقت وامدار آنان بوده است و مورد قبول اهل حقيقت، نيز هستند. بررسي رفتار و گفتار منسوبان وپيروان اين راه و رسم و كساني كه ظاهر درويشي را به ارث برده اند تحقيقي جدا مي طلبد وطبعاً نتايج ديگري نيز درپي خواهدداشت. در اين بين مسئله آن است كه چه رابطه ايي بين اين دو مفهوم وجود دارد آيا لازم ـ ملزوم يكديگر هستند يا نه. كه در پاسخ بايد گفت: فرضيه اصلي اين نوشته بررابطه تنگاتنگ اين دو مفهوم استوار گشته و در پي پاسخ به آن است. بنابراين در بخش اول، سخنان عرفا را درباره شريعت از ابتداي شكل گيريتامرحلهكمالآن،پي گيريمي كنيم و در بخش دوم، از رابطه تنگانتگ عرفان و شريعت سخن خواهيم گفت و در ادامه، دربخش سوم نقطه نظر كساني كه قائل به سقوط تكليف در مراحل سير و سلوك هستند بررسي خواهد شد