طراحي مدل خط مشي گذاري مبتني بر شواهد در نظام سلامت ايران (پژوهشي كيفي)

Developing an Evidence-Based Policy Model for Iranian Public Health System (qualitative research)

همه حكومت ها براي حل مسايل فراروي جامعه خود، بهبود شرايط و بهره گيري از فرصت ها، به سازوكارهايي به نام خط مشي هاي عمومي متوسل مي شوند. براي ارتقا كيفيت چنين خط مشي هايي مدل-هاي متعددي پيشنهاد شده است، يكي از جديدترين اين مدلها، خط مشي گذاري مبتني بر شواهد است. خط مشي گذاري مبتني بر شواهد در بخش سلامت كشورهاي مختلف مورد استقبال واقع شده است. هدف اين پژوهش طراحي مدلي براي نهادي شدن خط مشي گذاري مبتني بر شواهد در بخش سلامت كشور است. با توسل به پژوهش كيفي (مصاحبه با خط مشي گذاران و كارشناسان ارشد خط مشي گذاري نظام سلامت كشور و تحليل داده بنياد متن مصاحبه ها) و احصا مضامين كليدي، مدل نهادي شدن خط مشي گذاري مبتني بر شواهد طراحي شده است. در نهايت راهكارهاي پيشنهادي براي رفع موانع موجود در راه بكارگيري خط مشي گذاري مبتني بر شواهد در نظام سلامت كشور ارايه شده است.

All governments to solve the problems facing their communities improve conditions and taking advantage of opportunities, the mechanisms are invoked in the name of public policy. To improve the quality of such policies, several models have been proposed, one of the newest fashion, is evidence-based policy-making. Evidence-based policy-making in the health sector has been welcomed by many countries. The purpose of this research is to design a model for the institutionalization of evidence-based policy-making in the health sector of the country. By means of qualitative research (interviews with senior policy makers and health care system and policy analysis foundation interviews) and extract key themes, to the institutional model of evidence-based policy design. Relationships between variables were examined. At the end of the study findings were analyzed and proposed solutions to overcome barriers that limit the use of evidence-based policy-making in the health care system were presented.