ارزيابي ضرورت به‌كارگيري دزيمتر فردي در راديولوژي دندان

Reevaluating the necessity to wearing personal dosimeters in dental radiology

پايين بودن دز ثبتی به‌وسيلۀ دزيمتر فردی (در ايران فيلم بج) بيشتر پرتوكاران راديولوژی دندان، در مواردی اين ترديد را در برخی كاربران ايجاد كرده است كه روش دزيمتری به‌كاررفته درست نيست. از ديگر سو، گزارش‌هايی هرچند كم‌شمار از پرتوگيری‌های شغلی نسبتاً قابل توجه، در راديولوژی دندان وجود دارد. اين دو وضعيت متضاد، انجام يك بررسی آماری و تحليلی در راستای تعيين سطح دز مؤثر دريافتی در اين كاربرد پرتوی را آشكار می‌سازد. اين مقاله با انجام يك بررسی فراگير آماری بر روی داده‌های موجود از دزيمتری فردی در راديولوژی دندان، ضمن به‌دست‌آوردن فراوانی سطوح پرتوگيری، با بررسی‌های تكميلی به راستی‌آزمايی پرتوگيری‌های غيرعادی در اين گروه پرداخته است. نتايج نشان می‌دهد كه بيش از 90% پرتوكاران در اين گروه، دز سالانه‌ای نزديك به زمينه دريافت می‌كنند و پرتوگيری شغلی سالانه بيش از 99% آن‌ها كمتر از حد دز برای مردم عادی است. از اندك افرادی كه دارای دز دريافتی بالاتر از آستانۀ بررسی در دورۀ دو ماهه (1 ميلی سيورت) هستند تنها يك نفر دز واقعی بالاتر از آستانۀ بررسی دريافت كرده است. با توجه به همۀ اين نتايج، می‌توان با اطمينان از بی‌نيازی كاركنان راديولوژی دندانی به دزيمتر فردی و در حد زمينه بودن پرتوگيری ايشان سخن گفت.

Lowness of the registered doses by the personal dosimeters (film badge in Iran) for most of dental radiology practitioners has made some of them doubtful about the rightness of the employed dosimetry method. On the other hand, some relatively considerable occupational exposures in dental radiology have been reported. These two opposite facts propose a comprehensive statistical and analytical research on the exposure levels in this practice. A thorough investigation on the available personal dosimetry data for dental radiology was carried out to define the occupational dose distribution of the practitioners. Furthermore, employing a supplementary assessment through questioners on the cases exceeding the investigation dose level, validity of such cases was verified. The results showed that more than 90% of the dental radiology practitioners receive doses near to the background level and 99% of them receive doses less that the annual dose limit for the public (1mSv/y). The investigations showed that only few cases have been registered doses over the investigation level, out of which, only one case has been the real exposure of the person to the ionizing radiation. In sum, occupational exposure in dental radiology is negligible and needlessness of the practice to personal dosimeters can be concluded.