بدن و حواس در رسانه هاي نوين هنري نگاهي از منظر پديدارشناسي موريس مرلو - پونتي

The Body and Senses in New Artistic Media: A Merleau-Pontyan Approach

سده‌ها آثار هنري در درون حوزه‌هايي متعين و مشخص همچون نقاشي و مجسمه تقسيم‌بندي مي‌شدند، و هر يك از اين حوزه‌ها به عنوان رسانه‌اي خاص قلمرو خود را معين مي‌كردند. اما، از دهه 1960م به بعد با كم‌رنگ شدن مرز هنر و ناهنر، و همچنين با قوّت گرفتن احتمال در نظر گرفته شدن ابژه هنري همچون ابژه‌اي روزمره، قلمرو رسانه‌ها دچار دگرگوني شد. در اين دوران، خاستگاه «ابژه هنري/ روزمره» نه در خود ابژه بلكه در تجربه افراد جستجو مي‌شود. بنابراين ابژه با تجربه شدن در گستره‌اي ادراكي مي‌تواند ادراك زيباييشناختي را ممكن كند. با پرُرنگ شدن نقش ادراك و تجربه در هنر پست مدرن، آرا پديدارشناس فرانسوي موريس مرلو پونتي در اين حوزه امكاناتي را در بطن بررسي رسانه‌هاي نوين هنري مي‌گشايد. از ميان آرا وي، در اين مقاله به بررسي نقش هم پيوندي حواس و بدن در ادراك و ارتباط آن‌ها با رسانه هنري نوين پرداخته شده است.

For centuries, artworks belonged to determinate spheres of art media like painting or sculpture which have had their own boundaries and laws. But after 1960s, the boundaries between media and also in general between art and non-art have been disappeared. By the increasing possibility of an ordinary object to be an art object, the meaning of media started to change. In 60s, the origin of artwork was not in its object; but the origin was searched in everyone’s experience. The object, just by being in field of perception, could make possible aesthetic perception. When every day perception and the experience find the main role in art of post-modernism, the theory of French phenomenologist Maurice Merleau-Ponty will give us possibilities to take an accurate look in these changes in art. In this article, his ideas of embodied perception and the correlation of sensations, and also the relation of them with new media are studied