تحليلي بر مطلوبيت اجتماعي و تاثير آن بر مسكن گزيني (مطالعه موردي؛ محلات با توسعه مسكوني بالا در بافت فرسوده شهر زنجان)

شهر به عنوان عالي­ترين نمود تمدن بشري، نقش بنياديني در ايجاد زندگي خوب براي تمام شهروندان دارد. اما در عين حال تاكيد بر ابعاد كمي رشد در بسياري از كشورها بويژه در كشورهاي در حال توسعه منجر به دو قطبي شدن شهرها گرديده است. كه قطبي از شهرها داراي مقبوليت و مطلوبيت بيشتر از نظر اجتماعي بوده و قطب ديگر داراي مطلوبيت و مقبوليت اجتماعي پاييني است كه اين خود در ظرفيت­پذيري اين بافت­ها موثر بوده است. هدف از اين مطالعه، ارزيابي مطلوبيت و رفاه اجتماعي تعدادي از محلات بافت فرسوده شهر زنجان است كه با اقبال بيشتري ساخت و سازهاي مسكوني در آنها صورت مي­پذيرد. پژوهش با روش توصيفي و تحليلي انجام گرفته است و اطلاعات مورد نظر به صورت مشاهده، تهيه نقشه­هاي ضروري و تكميل پرسشنامه جمع­آوري گرديد و براي تحليل آنها از نرم افزار SPSS استفاده شده است. حجم نمونه 365 خانوار است كه از جامعه آماري بافت فرسوده مركزي شهر زنجان كه 7160 خانوار است، انتخاب شده است. يافته­هاي پژوهش نشان مي­دهد كه مطلوبيت اجتماعي در سطح مطلوب و مسكن­گزيني در حد متوسط بوده و بين مسكن­گزيني و مطلوبيت اجتماعي رابطه مثبت و معني­داري وجود دارد. نتايج تحليل رگرسيون نشان مي­دهد كه متغير مطلوبيت اجتماعي 32 درصد واريانس مسكن­گزيني را تبيين كرده است. طبق يافته­ها هرچه در يك محله مطلوييت اجتماعي در سطح بالايي باشد منجر به افزايش سكونت­پذيري آن مي­گردد بنابراين با افزايش رفاه اجتماعي و به تبع آن مقبوليت اجتماعي مي­توان تا حدودي به ظرفيت­پذيري بافت­هاي فرسوده اميدوار بود.