برنامه ريزي استراتژيك توسعه گردشگري با تاكيد بر توسعه پايدار در ناحيه خرم آباد

گردشگري، منشور كثيرالوجهي است كه هر وجه آن جنبه هايي از زندگي و نيازهاي جامعه انساني را متاثر و مرتفع مي سازد و بنا به ماهيت خود اين صنعت نه تنها كاركرد هاي متعددي دارد؛ بلكه از اشكال متنوعي نيز برخوردار است. اين صنعت به رغم جاذبه هاي بسيار زياد آن در ايران سهم اندكي از درآمدهاي جهاني گردشگري را به خود اختصاص داده است. امروزه گردشگري يكي از صنايع در حال رشد جهان بوده و عموم كشورها در تمام مراحل توسعه به طور فزاينده اي به آن وابسته اند. افزون بر اين بسياري از برنامه ريزان و سياستمداران توسعه نيز از صنعت گردشگري به عنوان يكي از اركان اصلي توسعه پايدار ياد مي كنند. اين در حالي است كه ايران علي رغم آنكه به دليل برخورداري از منابع سرشار محيطي و بهره گيري از پشتوانه غني تاريخي - فرهنگي چند هزار ساله از قابليت ويژه اي در توسعه صنعت گردشگري برخوردار است؛ ليكن تا كنون نتوانسته سهم شايسته اي از اين گردش سرمايه را به دست آورد. گرچه انتظار مي رود در برنامه پنجم و پس از آن تا تحقق چشم انداز 1404 بيش از گذشته شاهد تحوليِ سازنده در اين زمينه باشيم. اين مقاله با رويكردي توصيفي- تحليلي و با مطالعات ميداني و كتابخانه اي هدفش تعيين نحوه به كارگيري فرايند برنامه ريزي استراتژيك در برنامه ريزي گردشگري منطقه اي در ايران (ناحيه خرم آباد) است. تجزيه و تحليل هاي حاصل از مدل فوق در اين پژوهش نشان مي دهد كه در برنامه ريزي توسعه پايدار گردشگري ناحيه خرم آباد، در اولويت اول استراتژي هاي محافظه كارانه و در اولويت دوم برنامه ريزي استراتژي هاي تهاجمي قرار مي گيرند. بدين منظور، نخست استراتژي هاي اوليه WO و سپس استراتژي هاي SO در ماتريس SWOT در اولويت قرار گرفتند. در استراتژي هاي تهاجمي، استراتژي 2SO با امتياز 55/6 در اولويت اول قرار مي گيرد و در راهبردهاي محافظه كارانه، راهبرد 1WO با امتياز 59/5 نمايانگر بهترين راهبرد در گردشگري پايدار ناحيه خرم آباد شناخته مي شود.